Menntamál - 01.08.1962, Page 52

142
MENNTAMÁL
Þetta á vafalaust við í nokkuð mörgum tilfellum, og
vissulega er aldrei hægt að gera of mikið úr hættunni, sem
fylgir því að draga athygli barnsins um of að tali þess á
þessu hættulega tímabili — enda hafa fáir menn barizt
jafn ötullega fyrir því að vara fólk við og upplýsa það
um eðli stams og Dr. Johnson.
Hitt er þó augljóst, að hér hljóta að vakna ýmsar spurn-
ingar. Hvers vegna stama ekki öll börn, sem fá þessa með-
ferð? Hvers vegna stama mörg börn án þess að fá hana?
Hvernig stendur á því, að stam byrjar stundum skyndi-
lega, eins og eftir erfiðan sjúkdóm, skyndilegt áfall o. s.
frv. ? Þannig mætti lengi telja. — Eins og málin standa nú,
virðist affarasælast að vera reiðubúinn að taka til athug-
unar allt það, sem nýtt kemur fram í rannsóknunum,
sem sífellt er verið að gera, og halla sér að kenningu Van
Ripers, þótt ófullkomin sé, að um einhvern líkamlegan
grundvöll sé að ræða, og sé hann þo aldrei eina orsökin,
heldur samofinn ýmsum einstaklingseinkennum, bæði eðl-
islægum og umhverfisbundnum.
Meðferð.
Þrátt fyrir mikið ósamkomulag um orsakir stams, virð-
ast menn furðu sammála um meðferð þess. Að vísu hafa
ekki allir sömu aðferðir til að ná settu marki, — en viðhorf
talkennara til stamsjúklinga er nú á dögum mjög svipað.
Á þessum viðhorfum hefur á síðustu árum orðið gjör-
breyting.___Áður fyrr miðaði allt að því að hjálpa sjúk-
lingnum til þess að forðast stamið. Honum voru kenndar
ýmsar aðferðir til að „komast af stað“, — svo sem að
sveifla handleggnum, telja upp að tíu í huganum og margt
fleira.__Nú miðar aftur á móti allt að því að fá sjúkling-
inn til þess að horfast í augu við sjúkdóm sinn, — reyna
að líta hann eins hlutlausum augum og hægt er, án tilfinn-
ingalegra viðbragða, — sigra hræðsluna og ná þannig
valdi yfir honum. Hann er miskunnarlaust látinn gera at-