Menntamál - 01.08.1962, Síða 101

menntamál
191
þreifa á því sjálfir, að umgengnisreglurnar túlka þeirra
eigin óskir, þeirra eigin kröfur um vinnufrið og tillits-
semi. Við óskum einnig, að þeim verði ljóst, að þeir beri
sjálfir ábyrgð á þessari skipan.
Á hinn bóginn getur tæpast verið um alvarlegt upp-
eldislegt brot að ræða, þótt skipulagðar séu sérstakar
æfingar í því að setja niður í töskurnar, án þess að hafa
hátt, að ganga á tánum, að færa stólinn, án þess að reka
hann í, o. s. frv. Ég þekki kennslukonu, sem æfir þessi
atriði nokkrar mínútur á hverjum degi fyrstu skóladag-
ana. Slíkar æfingar geta átt rétt á sér, sé skynsamlega
að farið. Að ganga hljóðlega um o. s. frv. er ekki skiln-
ingsatriði, heldur vani. Æfing skapar leikni. Slíkar æfing-
ar eru tvímælalaust betri en síendurteknar og þreytandi
eggjanir. Æfingarnar geta verið ánægjulegar. í þeim felst
keppni í vissu tilliti. Vafalaust má deila um gildi keppn-
innar í skólastarfinu, en tæpast þó í jafn einföldum at-
riðum sem þessum.
Það, sem ætíð á beztan þátt í að skapa vinnufrið og
góða reglu, er lifandi áhugi. Sá, sem les skemmtilega frá-
sögn, truflar engan og vill ekki láta trufla sig. Það sama
er að segja um nemendur, sem eru að skrifa eitthvað,
sem þeir ætla að flytja í bekknum. Ef við getum útvegað
skemmtilegar og heillandi bækur, boðið nauðsynleg og
góð hjálpartæki og vakið forvitni barnanna í kynningar-
tímum okkar, þá fáum við ekki aðeins æskilega kyrrð og
reglu, heldur einnig bekk, sem andmælir strax hvers kon-
ar truflun.
Eftir því sem nemendunum verður ljósara það sam-
band, sem þeir standa í hver við annan, verða kröfur
þeirra sterkari innbyrðis um aukna háttvísi og aukið
starf. Vinnan fær svip af sameiningarkrafti spennandi
leiks. I knattspyrnuleik leggja flestir sig fram eftir
fremsta megni, — og guð varðveiti þann, sem er latur
og hirðulaus! Þá er einnig vakað yfir því, að mótherj-