Menntamál - 01.08.1962, Side 107

MENNTAMÁL
197
„Nú skaltu hiklaust reyna að gera sjálfur það, sem eftir
er,“ eða þá áskorun til aðstoðarmannanna: „Látið hann
reyna sjálfan, þá munið þið komast að því, að hann getur
gert það.“ Hin daglega reynsla kennir bæði aðstoðarmönn-
unum og þeim, sem aðstoðar njóta, að mikilvægasta að-
stoðin er einmitt sú, sem miðar að því að geta staðið á
eigin fótum.
Hin félagslegi þáttur starfsins eykst og styrkist, ef nem-
endurnir fá að kynnast þeirri vinnu sem bekkurinn hefur
leyst af hendi á einhverjum ákveðnum tíma — ef þeir fá
að sjá sínar eigin úrlausnir sem hluta af úrlausnum alls
bekkjarins, ef þeir fá að heyra dóma annarra hópa o. s.
frv. Þetta gerizt í þeim þætti starfsins, sem kalla má „Að
segja frá.“
Frásögnin sem félagsleg athöfn.
Hverju starfssviði lýkur með frásögn. Ef litið er á hana
frá félagslegu og uppeldislegu sjónarmiði, þá er hún
þungamiðja bekkjarstarfsins, því að þá eru sambönd nem-
enda meiri og margþættari en nokkru sinni fyrr. Hver og
einn hefur unnið með lítinn hluta af starfssviðinu innan
síns hóps, og er í rauninni aðeins vel kunnugur úrlausnum
hans.
Þegar hóparnir segja frá sínum hluta af starfssviðinu,
skýra kort, teikningar, mótunarvinnu o. fl. o. fl., gefa eins
glöggt yfirlit yfir verkefnið og þeir geta og skýra frá því,
hvernig þeir höguðu störfum sínum, verður sérhver nem-
andi aðnjótandi allrar þeirrar vitneskju, sem hver hópur
hefur aflað sér. Úrlausnir bekkjarins birtast sem ein
sameiginleg heild, sem allir eiga hlutdeild að. — Hver ein-
staklingur sér, að hann hefur ekki leyst sitt verkefni fyrir
sig einan, heldur til þess að það gæti orðið, ásamt verk-
efnum félaganna, sameiginleg eign alls bekkjarins. Frá-
sagnirnar og skýringarnar verða beinlínis til þess, að
nemendurnir fá nýja hvatningu og nýjar hugmyndir til