Menntamál - 01.08.1967, Qupperneq 11

MENNTAMÁL
XL. 2
MAÍ-ÁGÚST
1967
Aldarafmæli heyrnleysingja-
kennslu á íslandi
Ekkert skilningarvitanna er manninum jafn mikilvœgt
og heyrnin sem tengiliður við umheiminn. Að eyrum okk-
ar berst stöðugur straumur alls kyns hljóða, sem flytja okk-
ur vitneskju um hið iðandi líf umhverfis okkur, vekfa okk-
ur margvíslegar kenndir og tilfinningar og gera okkur
kleift að dtta okkur í viðsjálum heimi. En með þessu er
ekki nema lrálfsögð sagan; bœði menn og dýr hafa lœrt að
hagnýta sér hljóð sem tjáningarmiðil, þótt maðurinn sé
einn um. það táknmál, byggl upp af hljóðeiningum, sem
við köllum tungumál. Þekkingin á sjálfum okkur og öðr-
um fyrirbœrum náttúru og menningar er svo samtvinnuð
málinu, svo óaðskiljanlega tengt orðum, að lilveru án máls
er erfitt að liugsa sér — livað þá hljóðlausa veröld, líf i
einangrun fullkominnar þagnar.
„Vandamál heyrnarleysisins ná dýpra og eru flólinari, ef
ekki þungbærari, en erfiðleikar blindunnar skrifar Helen
Keller. „Heyrnarleysi er mun meira ólán, þvi að heyrnar-
laus maður fer á mis við röddina, sem flytur honum málið,
vekur hugsanir og er lykill að samfélagi vitiborinna
manna.‘“
Höfuðverkefni heyrnardaufrakennslunnar er að smíða
heyrnardaufum börnum nothæfan lykil að mannlcgu
samfélagi. Það er i senn stórbrotið viðfangsefni og mik-
ill vandi. Vissulega er uppeldi og kennsla afbrigðilegra
barna — hverrar tegundar sem er — erfiðara og vandasam-
ara verk og krefst mun meiri kennslufrœðilegrar þekking-