Menntamál - 01.08.1967, Qupperneq 39

MENNTAMÁL
133
Fyrstu eitt til tvö árin fara oft í að undirbúa barnið, og
allt, sem því er kennt á því tímabili, verður að vera í ein-
hvers konar leikformi, en leyndur tilgangur í hverjum leik,
sem miðar að því að kenna barninu mál. Fljótt er byrjað
á að kenna barninu að þekkja nöfn á ýmsurn hlutum og
æfa þau í að lesa þau af vörum. Þá er strax farið að æfa
rödd þeirra og byrjað að kenna þeim að segja málhljóðin,
auk þess eru þau látin lita og kennt ýmiss konar smáföndur
við þeirra hæfi að ógleymdu því, að reynt er að kenna þeim
að nota heyrnartæki, hafi þau ekki komizt upp á lag með
það áður, og þeim er kennt að hlusta eins vel og þau hafa
möguleika til. Æfingar í að segja hljóðasambönd, orð og
setningar halda áfram öll skólaárin, einnig þjálfun í að
lesa mælt mál af vörum, og sífellt er unnið að auknum orða-
forða og málskilningi. Námsgreinar eru hinar sömu og
heyrandi barna, nema það er sjaldgæft að lieyrnardaufum
séu kennd erlend mál.
/C Eins og áður er tekið fram er markmið heyrnardaufra-
kennslunnar annað en almennrar kennslu og vandamál og
viðfangsefni kennarans því önnur.
Þegar heyrnardaufa barnið kemur í skóla, er fyrsta verk-
efni kennarans að hæna það að sér og velja því verkefni
við þess hæfi og í því formi, að barnið langi til að vinna
það, sem kennarinn vill láta það gera. Réttara væri reyndar
að segja að láta það leika það, sem kennarinn vill láta það
vinna, því fyrstu eitt til tvö árin verður flest það, sem gert
er með barninu, að vera í leikformi.
Heyrandi barn hlustar á mælt mál rnest af þeim tíma, sem
það vakir, og það er æði oft búið að hlusta á sama orðið,
áður en það er búið að læra að segja það. Heyrnai'daufa
barnið getur þetta ekki. Það verður að læra sama orðið á
þrennan mismunandi hátt: læra að þekkja það skrifað, læra
að segja það og læra að lesa það af vörurn.
Það er því augljóst, hve rniklu erfiðara það er fyrir heyrn-
ardauft en heyrandi barn að læra að tala. Að baki hverju