Æskan - 01.11.1970, Síða 11

ar, þar sem eitt sinn hafði verið hinn fagri rósagarður
konungsins. Hann settist þar á stein milli þyrna og þistla
og var þungt hugsi.
„Hvers vegna ertu svona alvarlegur, ungi maður?“ var
allt í einu spurt með lágri, hljómþýðri rödd.
Hans horfði undrandi í kringum sig, en hann sá hvergi
neinn. En skyndilega kom hann auga á undur Iftinn blóm-
álf, sem sveif á milli þyrnanna Ijótu. Og nú sagði Hans
álfinum alla raunasögu konungsins.
„Já, þetta er allt mjög sorglegt," sagði blómálfurinn og
var ekki síður hryggur en Hans. ,,Hér, þar sem við erum
nú, var einmitt hinn undur fallegi rósagarður konungsins.
En nú skal ég segja þér nokkuð. Hlustaðu bara á: Ég
held ég viti, hvernig við getum eyðilagt áhrif galdranorn-
arinnar og álög þau, sem hvíla á garðinum fagra.“
Svo hvíslaði blómálfurinn hugmynd sinni að Hans, sem
þótti strax mikið til hennar koma. En Hans flýtti sér tafar-
laust til konungsins og skýrði honum frá málavöxtum:
„Yðar hátign!" kallaði Hans áður en hann var kominn
inn úr dyrunum, því að hann var svo ákafur. „Hlustið þér
nú á fnig stundarkorn: Ég þarf að fá hjá yður flokk her-
manna til þess að sækja konungsrósina mína fögru, —
stærsta runnann, sem til er ( garði mínum. Hermennirnir
eiga auðvelt með að finna hana og flytja hingað. Siðan
ætla ég að gróðursetja hana hér ( garðinum yðar. Því
næst skulum við láta kallara yðar tilkynna öllum heiminum,
að hin fegursta rós, sem til sé, blómstri á ný í garði kon-
ungsins. Þá mun galdranornin reiðast heiftarlega og koma
hingað tafarlaust til að kynna sér, hvað hafi gerzt. Blóm-
álfurinn litli ætlar að hjálpa okkur. Því miður getur hann
ekki létt álagavaldinu af staðnum, en hann getur látið rós-
ina svörtu festa rætur og blómstra. Og því er nú einmitt
þannig varið, að allar galdranornir eru hræddar við svartan
lit. Þegar nornin vonda kemur, ætlar svo blómálfurinn góði
að reyna með töfrasprota sínum að binda endi á galdra-
mátt hennar.“
Konunginum leizt ágætlega á þessa ráðagerð. Hann
skipaði þegar í stað nokkrum hermönnum að sækja kon-
ungsrósarunnann heim til garðyrkjumannsins unga. Og her-
mennirnir voru svo fljótir í förum á gæðingum sínum, að
þeir komu aftur að kvöldi sama dags. Gerðu þá kallar-
arnir strax öllum kunnugt, að fegurstu rósir í heimi yxu á
ný í garði konungsins.
Og eins og fyrr kom nú fólk á ný vfðs vegar að í stríðum
straumum til konungshallarinnar, og allir dáðust mjög að
fegurð hinna svörtu rósa. En allt í einu heyrðist ægilegt
brak og brestir líkt og I æðisgengnu þrumuveðri. Himinn-
inn myrkvaðist og eldingar leiftruðu í lofti. Það var galdra-
nornin vonda, sem nú kom. En garðyrkjumaðurinn ungi og
blómálfurinn góði voru við öllu búnir. Nornin kom þjót-
andi á gandi sinum inn I garðinn. Hún hvæsti eins og
dreki af reiði yfir þvi, sem kóngurinn hafði látið gera, og
æddi í áttina til rósanna til að eyðileggja þær á ný. En
þá veitti hún fyrst athygli hinum svörtu blómum og rak
upp skerandi hræðsluóp:
„Nei, nei, — ekki svartar, ekki svartar! Ég get ekki
þolað þann lit. Hann sviptir mig töframætti mínurn."
Hún reyndi að flýja, en gat það ekki. Hún var sem
negld við jörðina. Og nú komu þau Hans og þlómálfurinn
góði. Nú var þeirra rétti tími runninn upp til að eyða valdi
nornarinnar vondu. Blómálfurinn litli, sem var raunar alltaf
hin elskulegasta vera, var nú með biturt reiðiblik í augum,
þegar hann leit til nornarinnar vondu. Og hann hóf upp
blómálfa-töfrastafinn sinn og mælti:
„Vaxið þið, rósir! Vaxið hratt og verðið stórar!"
Og hvílíkt undur! Rósarunnarnir byrjuðu strax að vaxa
með furðulegum hraða. Og það gerðist líka annað, sem
ekki var síður undravert. Runnagreinarnar teygðu sig til
nornarinnar og ófu sig utan um hana þéttar og þéttar, svo
að hún gat ekki hreyft legg né lið. Og eftir nokkra stund
höfðu greinarnar þrýst svo fast að henni, að hún þoldi það
ekki, rak uþp skerandi óp og gaf upp andann.
Jafnskjótt og nornin vonda var dauð, létti álagavaldi
hennar af rósagarðinum fagra og hann varð á ný eins og
hann hafði áður verið: fegursti rósagarður í heimi. Nei,
sá næst fegursti verðum við líklega að segja núna. Kon-
ungsrósin svarta var fegurri en nokkur önnur og mundi
alltaf verða. Um það voru allir sammála.
Konungurinn ýmist grét eða hló af gleði, þegar hann sá
aftur rósirnar sínar fögru, sem honum þótti svo innilega
vænt um.
,,Ó, hvílík fegurð!" andvörpuðu rósasérfræðingarnir.
,,Ó, hvílíkur fögnuður!" sögðu aðrir og klöppuðu saman
höndunum.
„Ó, hvilikur konungur!" mælti drottningin. Og nú fékk
hún á ný fagra rós á hverjum morgni.
En það bezta af öllu var þó það, að nú gekk kóngs-
dóttirin góða, hún Kata, aftur út úr ibúð sinni. Og þegar
hún sá Hans, garðyrkjumanninn unga, mælti hún fagnandi:
„Þetta er sannarlega glæsilegur piltur! Ég vil gjarnan
giftast honum.“
Og þannig lýkur þessu ævintýri, að Hans fékk að launum
bæði kóngsdótturina og hálft kóngsrikið og sá um rósagarð
konungsins af mikilli snilli i mörg, mörg ár.
Og ef þú skyldir einhvern tlma sjá svarta rós, þá veiztu
nú, hvaðan hún er komin, og að það er konungsrós.
Þýtt. S. G.