Æskan - 01.11.1970, Qupperneq 19

gamla heiminum, barns vetrar og kulda. Og þið munuð
lilæja og telja Jjetta óhugsandi.
Ég hef á stundum leitt að Jrví hugann, hvernig standi
á Jjví, að þessar ungu telpur, tæplega átta og níu ára,
una sér svo vel í návist minni, en ekkert svar getað lmgs-
að mér. Og Jsað hafa fleiri en ég getað liugsað um Jjetta.
Eldri systirin hefur oftar en einu sinni spurt mig Jiess-
arar spurningar: „Hvernig kynntumst við?“ Einföld
spurning en erfitt að svara, svo að svar geti talizt. Þessari
spurningu á ég ósvarað enn, en næst Jjegar vikið verður
að henni at' öðru hvoru okkar, get ég ekki annað sagt
en ég viti Jiað ekki. Þetta hafi komið svona smátt og
smátt, orðið ósjálfrátt. Annað get ég ekki sagt. Ef til vill
gæti sú, sent spurði, svarað Jæssu betur, til Jtess væri
henni trúandi, ])ótt ung sé.
Það er gömid saga og sannleikur, að börn og ungmenni
hænast að öldruðu fólki, konutn og körlum. Það þekki
ég frá æsku minni og efalaust víðar Jækkt lieldur en á
íslandi. Þó mun Jietta fyrirbæri hafa valdið öldruðu
fólki, fyrr og síðar, nokkurri undrun, að Jaetta gæti verið
svona, og mun svo hafa verið um langan aldur.
Sennilegt er, að skáldið, biskupinn, afburða kennimað-
urinn og fræðarinn, Svíinn Esaias Tegnér, d. 1846, sem
sneri sögu Friðjijófs hins frækna í söguljóð, sem talið er
frægasta rit hans, síðar snúið á íslenzku af séra Matthíasi
Jochumssyni af hans alkunnu snilld, hafi hugsað nokkuð
um þennan þátt í samskiptum ungs og gamals. í kvæð-
inu „Friðþjófur kemur til Hrings konungs“ kemst skáld-
ið að orði á þann hátt, að mér er ekki grunlaust um,
að skáldið undrist nokkuð, hve vel hin unga og glæsta
drottning virðist una sér hjá hinum aldna bónda hennar
og konungi.
Fyrsta erindi kvæðisins, sem áður er nefnt, er svona:
„Með hetjum sínum Hringur í höllu drakk um jól,
hjá gömlum undi gylla in gullna falda sól.
.Sem vor og kaldur vetur Jtau voru í glæstum rann,
og hún var væna vorið en veturinn kaldi hann.“
Drottning Hrings var Ingibjörg liin fagra frá Baldurs-
h.aga.“
Hér lauk gamli maðurinn þessari sögu sinni, en sagð-
ist þó vona, að henni væri Ékki lokið enn. Hann sagði,
að nokkurt verkefni væri enn óunnið, en hvort þær lykju
því, sagðist hann ekki vita, Jaó virtist mér, að hann væri
ekki vonlaus um Jjað. Mér heyrðist, að nokkuð kviði
hann Jjví, að Jjegar verkefni Jjryti hjá sér, J>á fækkaði
líklega komum Jjessara ungu vina lians, en hann sagðist
ætla að reyna að vona hið bezta í Jjví efni.
Saga gamla mannsins sýnir og sannar Jjað nú orðið lítt
sýnilega samband, sem liggur milli barna og gamla fólks-
ins. Því miður lield ég, að nú sé nokkuð almennt svo
komið, að sú gleði og oftast mikla gagn fyrir börnin og
gleði og afjjreying fyrir gamla íólkið fái of óvíða að
koma í Ijós og njóta sín, Jjar sem aðskilnaður kynslóð-
anna, Jjeirrar elztu og Jieirrar yngri, ræður orðið svo
miklu, að algjör sundurstíun má kallast. Og þó Jjetta
verði of víða svo að vera, tel ég þetta neyðarúrræði og
mjög hættulega leið.