Æskan - 01.11.1970, Qupperneq 38

nllir kannast eflaust við hana Andersínu önd, þá góðu
vinkonu Andrésar andar. Eitt sinn hélt hún dagbók,
og um daginn, þegar ég komst með leyfi hennar
í dagbókina, átti ég góðar stundir. Til þess að
gefa ykkur aðeins innsýn í þessa skemmtilegu dag-
bók skulum við fletta upp á 24. desember og athuga, hvað
Andersína hefur þar að segja:
Kæra dagbók. — Það er aðfangadagskvöld, klukkan að
verða tólf, svo að ég verð víst að fara að sofa bráðlega.
En áður ætla ég þó að spjalla svolítið við þig um allt það
merkilegasta, sem komið hefur fyrir mig í dag.
Eiginlega byrjaði þetta allt saman með því, að ég spurði
ömmu að því, hvor ég mætti halda upp á jólin hjá henni.
Ég vildi nefnilega hafa jól eins og þau tíðkuðust í gamla
daga, virkilega róleg jól. Maður þarf nefnilega oft á góðri
hvíld að halda, þegar maður býr í svo stórum bæ sem
Andabænum. Ég vissi það líka, að jól í sveitinni eru, sú
bezta hvíld, sem hægt er að fá. Já, dagbókin mín góð,
ég trúði því þangað til i dag. En nú skaltu fá að heyra:
Ég var sannarlega komin í jólaskap, þegar ég kom
snemma í morgun hingað í sveitina til hennar ömmu og
sá, að hún var búin að taka allt gamla jólaskrautið sitt
upp úr kössunum. Ég hjálpaði henni við að setja skraut-
leg kerti i kertaklemmurnar, og að því loknu sagði amma:
— Nú vantar okkur aðeins sjálft jólatréð. Jóakim hafði
reyndar lofað að senda rnér það.
Ég varð nokkuð undrandi á að heyra þetta, því að eins
og þú veizt, dagbókin mín, þá sækist Jóakim frændi lítt
eftir því að senda eitt né neitt að gjöf, og um jólin er
hann alltaf í svo afskaplega vondu skapi, vegna þess að
það fer svo í taugarnar á honum að gefa gjafir.
Þetta var nú meiri ferðin. Mér fannst brekkan aldrei ætla
að taka enda.
— Við skulum þá vona, að Jóakim frændi komi með
stórt jólatré, svo að allt jólaskrautið þitt komist fyrir á því,
sagði ég við ömmu.
— Ég er alveg viss um, að hann kemur með stórt jóla-
tré, svaraði amma. — Jóakim veit vel, að hér á bænum
hefur jólatréð allt frá tímum mömmu, náð alveg til lofts.
Já, kæra dagbók, þarna brást ömmu svo sannarlega
bogalistin. Jólatréð, sem Jóakim frændi kom með í vagn-
inum sínum skrautlega, með ökumanni og öllu tilheyrandi,
var nefnilega ekki stærri en jurtapottaplanta. Eins og þú
veizt, kæra dagbók, er amma ekki sú manngerð, sem sting-
ur því undir stól, sem segja þarf, svo að hún sagði við
Jóakim:
— Ósköp er þetta fallegt lítið tré. Það hentar alveg til
þess að standa á skúffuskápnum í gestaherberginu, þar
sem Andersina getur glaðzt yfir því.
— Ja .. . já . . . jú, en þú verður nú að skilja það, amma,
muldraði Jóakim frændi. — Þú .. . þú verður bara að skilja
það, að jólatré eru svo dýr nú í verðbólgunni. Svo held
ég ...
— Heldur þú kannski, að ég geri mig ánægða með að
hafa þetta kríli i stóru stofunni minni, sagði amma hvöss.
— Nei, vinur minn, það mátt þú ekki halda, — og ég skal
segja þér eitt í fyllsta sannleika, Jóakim. Þú ert mjög
nízkur. — Það hlýtur að vera ömurlegt að vera nízkur.
Eftir að hafa sagt þetta strunsaði amma út úr stofunni,
og skömmu siðar kom hún inn aftur með stærðar öxi í
hendi, í ullarpeysu og með trefla handa okkur öllum þremur.
— Þú neyðist til þess að koma með okkur Andersínu
upp á Grenihæð og fella jólatré, sagði hún ákveðin við
Jóakim, sem ekki þorði að mótmæla, og skömmu síðar
þrömmuðum við þrjú gæsagang með ömmu i fararbroddi
upp á Grenihæð, þar sem nokkur fögur grenitré stóðu.
Úh . .. kæra dagbók, það var nú meiri ferðin. Mér fannst
brekkan aldrei ætla að taka enda. En að lokum vorum við
öll komin upp á hæðina og völdum stórt og fallegt tré. Ég
er ekki alveg viss um, hvernig þau hin höfðu það, en ég
veit fyrir víst, hvernig mér leið i fótunum eftir þessa löngu
og ströngu ferð upp á hæðina. Við hófumst handa við að
fella tréð, og brátt fór ég líka að finna til verkja í bakinu
og í höndunum. Ég er nefnilega ekki vön skógarhöggi.
Amma stóð sig langbezt, hún átti sannarlega ekki í erfið-
leikum með að sveifla öxinni, enda leið ekki langur tími
þar til tréð lá á jörðinni tilbúið til flutnings heim í hús.
En hvernig áttum við nú að koma því heim? Við stóðum
uppi á Grenihæð, og bærinn hennar ömmu virtist þaðan
álíka stór og eldspýtustokkur.
— Er það ætlun þín, amma, að við þrjú drögum alein
petta stóra tré niður alla hæðina? stundi Jóakim frændi.
— Aldeilis ekki, svaraði amma. Ég hef mínar hugmyndir,
kæri Jóakim. Þær eru nokkuð sérstæðar og gamaldags,
en þær eru mjög góðar. Nú hjálpið þið mér að snúa trénu
við þannig, að mjórri endinn snúi móti dalnum, beint á
móti húsinu mínu. Síðan rennum við trénu niður fönnina
og sjá: það mun nema staðar við bæjardyrnar heima.
586