Skírnir - 01.08.1917, Qupperneq 101

Skirnir]
Sumar.
38»
Mig fer að dreyraa, í einhverri skœrri leiðslu. Ótal mynda
líður fyrir í huganum eins og breytileg ljósblik, er tunglið veður í
skýjum á kyrru, vörmu kveldi.
— Eg er dáinn . . . og lifi þó. Er orðinn hluti af jörðunnn
Fjalldrapakjarrið er hár mitt. Augu mín eru orðin að djúpum,
leiftrandi vötnum, og ókomnar kynslóðir elska og deyja á ströndum
þeirra. Andardráttur minn er orðinn blærinn, vindurinn — og
þegar stormurinn þýtur í skörðóttum klettaborgum í haustnættinu,
og skuggaöldur líða eftir lágu og visuuðu mýrgresinu — þá er það
sigursöngur minn og herlag, lag ins eilífa afls. Líf mitt iður í
bverju skjálfandi blómi og sloknar í hverjum visnandi kvisti . . .
Einhver værð færist yfir mig, og alt flýtur út í bleika móðu.
Enn þá heyri eg tístið 1 steindeplunum sem i gegn um þunt þil,
en það óskýrist smátt og smátt. Náttúran hverfur augum mliram.
Eg hvílist eins og barnið, sem vakir með lokuðum augum við brjóst
móður sinnar. Og eg finn sólskinið brotna í glitrandi stjörnumóðu
gegnum augnalokin.
Þögn í huganum S6m á skýdökkum, nátthljóðum heiðum, þegar
seinasta hófatak lestarhestanna er horfið í fjarska, marrið í böggunum og
Fávært tal ferðamannanna. Altverður kyrt — litlaus þögn eilífðarinnar.
Konguló skríður yfir höndina á mór. Eg færi mig ofurlítið til og
fer aftur að hugsa. Daguriun verður svalari og örsmáir blágráir
garar Bkoppa eftir vatninu. Hitamók hádagsins rennur af jörðunni.
Minningar ber fyrir — alla leið framan úr bernsku.
Þegar eg var fjögra ára hnokki, fór pabbi einusinni með mig
UPP á neðri hálsbrúnina. Dagsbirtan var dauf, og lyngbreiðurnar
teygðu sig, móbrúnar, svo langt sem eg sá. Eg hafði aldrei fyr séð svo
vítt um veröld. Óg eg hólt, að þetta væri allur heimurinn. Ein-
manalegu móaflákarnir tóku mig herfangi. Síðar komst eg að því,
a® þeir voru aðeins lítill partur af heiminum — undralítill og
óþektur af flestum. En sá staður er mór nú kærastur allra, og
Þar vil eg helzt vera, ef eitthvað amar að.
Hór hefi eg teygað lyngilmandi morgunsvala háfjallanna og látið
etorminn feykja burt öllu visnu og veslu — beðið sólskinið að græða
a ar undir og drukkið ódáinsveigar alverunnar ....
Sólin lækkar á lofti, dagurinn fölnar og skuggarnir liggja við
®tur klettanna. Það kvöldar og smalarnir hóa fónu heim úr hjá-
setunui. Klukkuhringlið í forustuánum deyr hægt út fyrir handan
yr‘li í svefnrórri kvöldkyrðinni.
Kaldur vindgustur andar framan úr dalbotni, og þokuhnoðrar
yha sór á fjallakambana, ósköp létt, en hugsa sér auðsælega tili
reyfings, Nóttin er í nánd, eyðileg og þokuhvít.
En á morgun verður aftur heitur, sólskínandi sumardagur.
Jakob Jóh. Smári.
21*