Skírnir - 01.06.1919, Qupperneq 105

Skírnir]
Ritfregnir.
199
Þa8 gaf raór sitt bezta: Æskunnar ilra
og ylinn frá nöktum konum.
Þetta œtti ekki að þurfa að hneyksla neinn. Hór er feguið
og djúp tilfinning um einingu tilverunnar, um guðdómleik nátfcúr-
•unnar — og »hinum hreina er alt hreint«.
Það er auðvitað, að ekki eru öll kvæðin jafngóð, en ekki hefi
og orðið var við smekkleysur neinar og hika eg ekki við að telja
•ueiri hluta þeirra snildarverk — jafngild þeim kvæðum, sem bezt
'hafa verið ort á íslenzku.
Það sýnir þroska og smekk sumra íslenzkra blaðstjóra og út-
gefenda, — þótt sumstaðar só e. t. v. fullnægar afsakanir fyrir
hendi —, að Stefán hefir hvergi fengið rúm fyrir kvæði frá sér,
nema hjá Bjarna frá Vogi, og er þessa getið til verðugs lofs Bjarna.
En ýmsir aðrir meiri — og minni — háttar spámenn hafa fengið
lítt takmarkað rúm.
Af Stefáni má raikils vænta, og hefði víst flestura þótt sjálf-
■aagt, að hann fengi nú skáldlaun, en þess var ekki kostur fyrir út-
hlutunarnefndina, þar eð ekki var umsókn fyrir hendi. En í sjálfu
sór virðist róttara, að nefndin þyrfti ekki að taka tillit til umsókna,
•en veitti þeim styrk, er henni þætti þess verðir, hvað sem öllutn
■umsóknum líðtir.
Þess er óskandi, að unt verði að gefa Söngva föru-
®iannsins út bráðlega aftur, á þann hátt, að almenningi gæt'ist
■færi á að kaupa hana.
Jakob Jóh. Smári.
Hnlda: Tvær sögnr. Reykjavík. Bókaverzlun Arinbjarnar
Sveinbjarnarsonar. 1918.
Þessar sögur heita Þegar mamma deyr ungogÁtt-
h a g a r. Báðar eru þær nokkuð langar (bókin alls 130 bls.). Áð-
«r hafa koraið út eftir sama höfund »Kvæði«, smásögurnar »Æsku-
•ástir« og kvæðabálkurinn »Syngi, syngi svanir mínii«.
Það eru misjafnar tilfinningar, sem menn bera í brjósti til skáld-
anna, jafnvel þeirra, sem mjóg eru lesin og mikinn orðstír hafa
■hlotið. Menn dást að speki og djúpristu sumra, ýmist með eldfjöri
■eða kuldalegri viðurkenningu — gleðjast yfir ádeilum eða mann-
hatri annarra — hrífast af orðskrúði og hnittinyrðum, — eða fyll-
ast gremju yfir lífsskoðun skáldsins og meðferð þess á efuinu. En
Hulda er ein þeirra, sem manni þykir vænt um. Hún bregður á
salina sólskini göfugrar gleði, þótt geislaruir brotui stundum í tár-