Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Qupperneq 25

25
„Farðu! jeg segi það, sem jeg sagði áðan, engin
ólæti í mínum húsum!“
Barnið hörfaði fram fyrir dyrnar. I-Tann skellti
hurðinni aptur. Skárra er það! já, eins og hann
Wætti ekki eiga von á öðru eins og þessu, úr því
hann fór að taka krakkann í húsið. Það hefði ver-
ið langtum betra að koma henni fyrir hjá einhverri
almennilegri konu. Hann gat nú gjört það enn.
Hann fór að hugsa um, hvort tiltækilegt mundi
vera að koma henni fyrir. Ekki hjá Sveini, nei,
hann er fáfækur, þar er hka nóg af þessum börn-
um. Hjá lienni frú Hansen gömlu? Já, hún hafði
nú fátt fóik, en ætli það yrðu ekki einhver vand-
ræðin? Hann taldi upp fleiri og fleiri, ioks stóð
hann upp, fjekk sjer vindil og fór að reykja. —
Hún var annars hugdjörf, krakka-hnokkinn, og eitt-
hvað er í hana varið, hún er hreinskilin og hæg,
Jremur liæg ept.ir þvi sem börn gjörast víst. —
Hvernig var hann annars, þegar hann var barn?
Hann mundi glöggt eptir æsku sinni. Hann var
munaðarlaus eins og hún, hann átti engan að,'það
töiuðu fáir hlýlegt orð við hann. — Var hann ann-
ais nokkurn tíma bliður við Rósu litlu?
„ Auminginn hún Anna litla datt í dag og meiddi
síg“, sagði Rósa nokkru seinna við Hildi. Mig lang-
ar svoj voðalega til að gefa henni eitthvað, en jeg
á ekkert. Hvað á jeg að gefa henni, Hildur? Jeg á
?^kert nema myndabókina mína gömiu, en hún ep