Heimilisvinurinn - 01.05.1905, Side 55

55
Alrara. Svo er sagt, að merkur stjórnmála-
maður á dögum Elísabetar Englandsdrottningar hafi
dregið sig í hlje á efri árum, og sneytt sig bæði
hjá opinberum störfum og gálausu fjelngslífi. Gaml-
'i' fjelagsbræður komu þá til hans og báðu hann að
^ggjast ekki í þunglyndi.
„Jeg er ekki þunglyndur, en jeg er alvörugef-
'on“, svaraði hann þá, „enda er allt alvarlegt í kring
uni mig. Guð hefir alvariegar gætur á oss, Krist-
"r biður alvarlega fyrir oss, Guðs andi starfar alvar-
Itga að því að gagntaka hjarta vort. Sannieikur
Drottins er alvarlegui'. Óvinir sálna vorra gjöra
alvarlegar tilraunir til að glata oss, og kvalir glat-
aðra syndara i Helvíti eru hræðilega alvariegar; ætti
Jtíg þá ekki sjálfur að vera og alvörugefinn.
Fjöldi manna veit ekkert um þessa alvöru, af
Því að þeir sjá ekki andlegu hættuna, sem þeir eru
'• Óendurfæddir menn hrópa: „friður, friður“, hver
annars, þótt örmurinn, sem aldrei deyr, nagi
hjartarætur þeirra. Þeir þykjast ekki þurfa að bera
kvíðboga fyrir sálu sinni, — Guð sjái um hana,
Þeir hafi nóg með að afla sjer líkamlegra nauðsynja,
°g þó berast þeir með glötunar straumnum. Þeim
fer likt og manni, sem legðist til svefns á mjórri
Mettasnös, yfir svimháu hengiflugi, en viidi ekki
^’ggja leiðsögn út úr klettunum.-----Maður nokk-
Ur var á ferð með úlfalda, segir gömul sögn frá
Austurlöndum. Allt í einu trylltist úlfaldi hans og
’jeðst á hann. Maðurinn flýði niður í gryfju og