Fróði - 01.01.1914, Blaðsíða 77

FRÓDI
141
Af línsterkjunni, “starch” getur líkaminn ekki haft hin
minstu not fyrri, en búiS er aÖ breyta henni í glucose, eÖa “grape
sugar”. Þetta gjörir munnvatnið. Þetta gjörist reyndar ekki
alt í einu, heldur eru breytingar þessar margar, ein tekur við af
annari, og eru þessar helstar:—dextrin, dextrose og maltose.
Það er eitt sem e^ hugsunarvert við þetta, en það er það»
að línsterkjuefni fæðunnar þurfa að breytast í glucose áður en
að líkaminn geti haft not af þeim. En nú hafa ávextir efni þetta:
glucose alveg fullgjört. En hví í ósköpunum geta menn þá ekki
tekið efni þetta hreint úr ávöxtunum. Þeir mundu þá spara lík-
arnunum heilmikið meltingarstarf. Þetta er það, sem þeir halda
fram, sem helst vilja á ávöxtum lifa.
Við meltinguna eru ótal efni, sem myndast, og skal hér að-
eins geta nokkurra:— nucleoproteids, adenin guanin, xanthin,
hypoxanthin, leucin, creatin, creatinin, lysin, glycocoll, ptalin og
mörg fleiri—Urea og uric acid er svo alþekt, ag líklega hefði
ekki þurft að minnast á það.
Eitt er enn, sem mætti minnast á, þó að það ætti að vera
ljóst hverjum heilvita manni. En það er það, að því meiri fæðu
sem þú lætur inn í líkama þinn, því meira er það, sem hann þarf
að losast við. það er eins og þú hellir í ílát eða tunnu, þegar
hún er barmafull, þá rennur út af börmunum, ef þú heldur áfrarrt
að hella. Það er eins og eðlisfræðingarnir hafi aldrei séð eðæ
skilið þetta. Og af því stafar hin ranga ímyndun þeirra, að>
menn þurfi svo ákaflega mikið af protein, eða holdmyndandi efn-
um. En prófessor Chittenden hefur sýnt það og sannað, að
menn geta lifað góðu lífi við margfalt minni proteinefni, en menit
hafa áður haldið, alveg eins þeir, sem hafa þunga vinnu.
Fasta.
Eftir Herward Carrington.
Hvenær eiga menn að fasta? Geta feitir menn og magrir
fastáð að ósekju langan eða skamman tíma. ? Hvort er betra,
að fasta á sumri eða vetri. ? Er það hættulegt þunguðum kon-