Fróði - 01.01.1914, Blaðsíða 21

FRóDI
85-
sanir ySar en sanskrít. Þetta var það, sem ég vildi segja yður.
Ég gat ekki skrifaS þaS.”
"En—voru þetta þá alt saman prettir! Ég skil ySur ekki.”
Hann brosti. “Ég get lesiS huga manna, þegar ég vil”
mælti hann “en ekki nema ég hafi svörtu gleraugun meS svörtu
umgjörSinni sem ég hafSi í boSinu hjá frú Whitman. Gáfan
fylgir gleraugunum en ekki mér.”
Hún horfSi á hann vantrúuS og efandi. “Þér eruS aS segja
mér þessa sögu til þess aS friSa mig og eySa hræSslu minni.”
“Ég segji ySur sannleikann” mælti hann, “og til þess aS
sanna ySur þaS, þá skuluS þér setja upp gleraugun.”
Hann tók gleraugun meS varhygS upp úr vasa sínum og
hagræddi þeim á henni. Hún leit út sem barn eitt sem er aS
leika ömmu sína. En þegar hún var farin aS horfa á hann meS
gleraugunum, þá fór hann aS hugsa þaS sem hann þorSi ekki aS
segja: Ég segji ySur þetta leyndarmál af því aS ég varS ástfang-
inn til ySar undir eins og ég sá ySur. Þér eruS svo dásamlegá—
ótrúlega
“Herra Byron!” stamaSi hún fram um leiS og hún stóS upp
Hann horfSi á hana stórum, saklausum starandi augum.
“Já.” mælti hann.
“Þér—þér hafiS engan rétt til þess aS segja þetta viS mig.”
“Ég!—hrópaSi hann—Ég hefi ekki sagt eitt einasta orS, ung-
frú Harmon!”
Hún starSi á hann. “VoruS þér ekki aS tala. ?”
“Nei! horfiS þér á varirnar á mér.”
Hún horfSi..
“SjáiS þér þaS ekki” hugsaSi hann nú,“ aS þér eruS aS lesa
hugsanir mínar. Og þaS er einungis í huga mínum aS ég dirfist
aS minnast ástar minnar til ySar, sem ætlar mig alveg upp aS
brenna.
Nú hreif hún af sér gleraugun. ÞaS var eins og kæmi á hana
hræSslu skjálfti.