Fróði - 01.01.1914, Blaðsíða 23

FRÓDI
87
þá hefcSi ég ekki þekt yður nokkuS líkt því eins vel og ég þekki
ySur nú.” /
“Æl hættiS þér nú” baS hún. "Þér megiS ekki tala um þetta
fyrri en—fyrri en viS erum búin aS kynnast hvert öSru í heilan
mánuS aS minsta kosti.”
“Heilan mánuS 1” hrópaSi hann og varpaSi mæSulega önd-
inni.”
“AS minsta kosti heila viku, og þér megiS aldrei brúka gler-
augun án míns leyfis-þegar ég er viSstödd.”
“Ég lofa þessu ” sagSi hann meS sorgar svip samt.
“ÞaS er ekki svoleiSis aS ég hafi nokkru aS leyna.mælti hún
“En ég kann ekki viS þaS og mér líSur ekki vel þegar veriS er aS
fletta hugsunum mínum sundur ”
Hann kinkaSi kolli.
“Ég verS þó aS slíta þeim” mælti hann, “ég þarf aS græSa
meiri peninga áSur en nokkuS kemur fyrir þau, því aS öllu lífi
mínu vildi ég verja til þess aS elska þig og—skrifa bækur.”
“Já, ef þú hefir gleraugun þá ættir þú aS geta skrifaS bækur
betur, en nokkur annar í veröldinni. Þú veist þá svo ákaflega
mikiS.”
Jál víst er um þaS. Og þegar viS erum gift, þá skulum viS
æfinlega hafa gleraugun viS hendina, og ef einhver misklíS eSa
óánægja kemur upp á milli okkar, þá getum viS tekiS gleraugun
og séS þaS í sínu rétta ljósi, og svo getum viS æfinlega veriS á-
nægS og farsæl, þaS vinnur þá ekkert á okkur.”
‘Ég vildi óska, aS öll nýgift hjón í veröldinni ættu svona
gleraugu’, mælti hún.
‘Ég er ekki viss um, aS allir myndu kæra sig um þaS,, sagSi
hann og brosti í kampinn.
En þaS fór nú svo, aS þau urSu aS leggja upp gleraugna-
laus í þessa lífsins löngu göngu, hvort viS annars hliS, því aS
Byron var orSinn víSa kunnur og margir ríku mennirnir hötuSu
hann og vildu hann feigan, því þeir höfSu stundum tapaS fé
af hans völdum. Og oft voru þeir búnir aS senda honum flugu-