Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Blaðsíða 9

þeim, sem unnin hafa verið. Við teljum okkur alsýkna af blóði
þeirra mannvina, sem víkkað hafa sjónhring sálarinnar.
Látum svo vera. Um það skal ekki þrátta.
En vita megum við það, að sannleiksfrömuðir fæðast eftir þenna
dag. Og við eigum áreiðanlega okkar hlut í því, hvernig þeim
verður tekið.
Okkur er ókleift að lifa án þess að vinna eitthvað til ills eða
góðs þeim, er eftir standa og áfram halda, þegar við erum fallnir í
valinn. Við gerum það með orðum, gerðum, geðs- og hugarhrær-
ingum. Allan æfidaginn erum við að vinna eitt af tvennu: auka
vanþekkingarþoku og hleypidómafjúk heimsins, éða greiða ofurlítið
þyknið frá þeirri sól, er skín að skýjabaki.
Hvort verkið erum við að vinna? Höfum við gerst þjónar þok-
unnar og kúgunarandans eða erum við að berjast gegn þeim?
Areiðanlegt svar liggur ekki laust. Því að blindur er hver í sjálfs
» sín sök. Og flestir þykjast vera að vinna sannleikanum. En við eitt
má þó miða:
Við þekkjum hvað þjóðtrúin segir um fylgjur. Þær gerðu jafn-
an vart við sig á undan eigandanum. Og glöggskygnir gátu af
þeim ráðið, hverra gesta var von.
Alt sannleiksættar á eina kynfylgju. Sú fylgja er s j álf sf órn in.
Þar sem sjálfsfórn gerir vart við sig að mun, gistir andleg þekking
innan skamms. En sízt er sannleika von þangað, sem kynfylgja
hans kemur eigi.
Fyrir því skulum við ganga undir dóm samvizkunnar og sjá hve
miklu var fórnað fyrir hugsjónir, velferðarmál og meðbræður. Og
að því búnu kann að skýrast, hvort við höfum unnið að því að
fjölga eða fækka torfærunum á leið þeirra sendiboða Drottins, sem
enn eru ófæddir og ókomnir fram í þenna heim. —
Kúgunaranda og þröngsýni hefir æfinlega farist eins. Þau hafa
7