Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Qupperneq 17

þess, að maður sé vandaður og kærleiksríkur og leggi meiri stund
á að þjóna Meistaranum en að njóta hinna jarðnesku unaðsemda.
Við vitum, að Meistarinn mikli getur ekki komið aftur til jarðarinn-
ar, nema að jarðvegurinn sé að einhverju leyti búinn undir komu
hans. Og það er einmitt hlutverkið, sem við höfum tekið að okk-
ur að leysa af hendi. En allar tilraunir í þá átt verða árangurs-
lausar, ef við, eins og eg sagði áðan, krýnum ekki boðskapinn lífi
okkar. Því hvernig eiga aðrir út í frá að trúa því, að við séum
sendiboðar Meistarans, ef engin breyting er sjáanleg í lífi okkar?
Þess vegna er sú gjöf, sem við höfum fengið, sársaukagjöf.
Enginn má þó skilja orð mín svo, að eg haldij eða heimti, að
við verðum svo að segja fullkomnir menn við það að ganga í fé-
lagið »Stjarnan í austri«. Því fer fjarri. Eg þekki of vel af reynsl-
unni, hve smástigir við mennirnir erum oftast 'nær í helgunaráttina.
En hinu held eg fram, að hugsjóninni, hugsjón mannlegrar full-
komnunar verðum við að halda hátt á lofti. Og við megum aldrei
missa sjónar á henni, hversu oft sem við hrösum, heldur halda alt
af að nýju öruggir áfram.
»Meistari, þú hefir fengið mér hjör þinn sem skraut, þess vegna
samir mér ekki framar fánýtt brúðuskart né glingur«. Eg' vildi að
við vildum gera þessi orð að einkunnarorðum okkar. Þau hafa í
sér fólgna breytta lífsstefnu frá heimslífi því, er flestir lifa nú, til
andlegs lífs. Meistarinn þarfnast einmitt hóps slíkra manna, svo að
hann geti komið til okkar og haldið áfram starfi sínu á jörðunni.
Og hvar sem slíkan mann er að finna, er hann þjónn Meistarans, og
hvort sem hann er í félaginu okkar eða ekki. En við, sem í því
erum, höfum það fram yfir marga aðra, að við höfum eins og séð
mannkynsfræðarann nálgast og nálægð hans hlýtur að styrkja okk-
ur í baráttunni.
Eg vil svo enda mál mitt með því að segja ykkur draum einn,
sem mig dreymdi, rétt áður en eg ritaði þetta erindi:
15