Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Síða 18

Eg var á ferð með mörgu fólki. Það var hálfdimt umhverfis
okkur og margar torfærur og erfiðleikar á leiðinni. Margir báru
sig illa og fanst þeim, að þeir væru að gefast upp. Verst af öllu
var það þó, að það var eins og fæstir vissu, hvert förinni var heit-
ið, eða hvers vegna þeir höfðu lagt út í þetta ferðalag. Mér varð
þá litið upp og sá eg þá, hvar mikil og hvít kirkja gnæfði við
himin í austurátt. Þó dimt væri alstaðar annarsstaðar, þá var kirkj-
an svo uppljómuð af sterkgulum ljóma, að það var sem á ljóshaf
eitt að líta inn gegnum glugga hennar. Ljós þetta stafaði frá aust-
urloftinu, lagði inn um austurglugga kirkjunnar, án þess þó að
bregða birtu yfir landið á leið sinni til kirkjunnar. En svo lagði
aftur ljóma út frá kirkjunni; og það var geislum frá þessu gula
ljósi að þakka, að förunautar mínir og eg ráfuðum ekki í svarta
myrkri. Mér varð svo mikið um þessa sjón, að eg kallaði hástöfum
til samferðamanna minna og benti þeim á kirkjuna. Eg tók þá jafn-
framt eftir því að við stefndum rakleitt á hana og þóttist eg þá
vita, að þangað var ferð okkar allra heitið. Nokkrir samferðamanna
minna sáu kirkjuna eins og eg og urðu gagnteknir af fögnuði.
Fundu þeir ekki framar til þreytu né erfiðleika fararinnar. En allur
fjöldinn gat ekki komið auga á kirkjuna, jafnvel þótt það væru
geislarnir út frá henni, sem lýstu þeim þarna út í dimmunni.
Eg vaknaði upp frá þessu og varð ósjálfrátt litið á Kristsmynd,
sem hékk beint á móti mér. Gat eg þá ekki betur séð en að út
frá henni streymdi sams konar ljósmagn og frá kirkjunni, er eg
hafði séð í draumnum. Eg horfði á það nokkra stund, áður en það
hvarf. Eg varð gagntekin af þessari sýn og hún varð til þess að
gera mér drauminn enn þá minnisstæðari.
Er mannkynið ekki í raun og veru á ferðalagi í hálfmyrkri og
verða ekki óteljandi erfiðleikar og torfærur á leið þess — og ef
til vill fleiri nú en nokkru sinni áður? Og mun ekki allur fjöldinn
líka vera í vafa um, hvert förinni er heitið eða efast jafnvel um
16
J