Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Síða 57

lega gáfu; og enn aðrir að geta greint anda (þ. e. séð þá fyrir
einhverskonar skygnisgáfu) eða talað tungum.
Þessi sami skilningur kemur víða fram í Nýja testamentinu. Lesið
t. d. 10. kapítulann í Postulasögunni, þar sem sagt er frá öllum
hinum furðulegu atvikum, er urðu í sambandi við skírn Kornelíusar,
hundraðshöfðingjans í ítölsku hersveitinni í Sesareu. Eins og þér
munið, ætlaði Pétur að skorta hugrekki til að skíra hann og þá er
með honum voru, af því að þeir voru heiðnir menn, en ekki Gyð-
ingar. En þá kom þetta undarlega fyrir, að meðan Pétur var að
tala, féll heilagur andi yfir þá. Þar er líka tekið fram, í hverju gjöf
andans hafi verið fólgin, því að þar stendur berum orðum: »Hinir
trúuðu, sem umskornir voru, urðu forviða, að gjöf heilags anda
skyldi einnig vera úthelt yfir heiðingjana, því að þeir heyrðu þá
tala tungum og mikla guð«. Þar kom gjöf andans á undan sjálfri
skírninni, eins og sjá má af því, er Pétur segir, þegar þetta var
orðið: »Getur nokkur varnað þeim vatnsins, að þeir fái skírn, er
þeir hafa fengið heilagan anda eins og vér?«
Af þessu sjáið þér, að það var oftar en hinn fyrsta hvítasunnu-
dag í ]erúsalem, að úthelling andans fór fram, eftir því sem frum-
kristnin leit á, þótt stórfeldust væru áhrifin, sem sjálfir postularnir
urðu fyrir þennan fæðingardag kirkjunnar. En alstaðar var gjöf and-
ans fólgin í hinu sama: í undursamlegum verkunum, er komu fram
sýnilegar, heyranlegar eða áþreifanlegar.
Það var þetta, sem lærisveinana í Efesus skorti; þeir höfðu ef
til vill orðið fyrir öðrum verkunum andans, þeim, er vér erum van-
ari að tala um, — eg kem að þeim síðar — en reynslu á þessu
sviði vantaði þá með öllu. Fyrir því varð svarið þetta hjá þeim:
»Vér höfum eigi fengið heilagan anda; vér höfum eigi svo mikið
sem heyrt, að heilagur andi sé til«.
55