Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1920, Qupperneq 88

einhver yðar álíti, að slík staðhæfing sem þessi, stappi nærri því að
vera guðlast. Og þó stendur það skrifað í yðar eigin ritningu, að
Kristur sé »frumburður nreðal margra bræðra«. (Róm. VIII, 29.).
Það er líka sagt í heilagri ritningu, að hann eigi að fæðast í hin-
um kristnu, svo að þeir' nái í honum »vaxtarhæð Krists-fyllingar-
innar«. En nú hefir kirkjan því nær alveg glatað hinni háleitu
kenningu, að hver maður hafi í sér fólginn máttuleikann til þess
að verða sem Kristur. Kirkjan hefir elskað Krist svo mjög og
tignað sem alveg sérstakan, að hún hefir gleymt því, að hann
kendi sjálfur, að hann væri oss til fyrirmyndar, svo að vér gætum
fetað í fótspor hans.
Og þó eru þetta hin dýrmætustu sérréttindi vor mannanna, fæð-
ingarréttur mannssálarinnar: að henni er vinnandi vegur að öðlast
þekkingu á hinu guðdómlega eðli sínu og að hún getur látið það
koma í ljós og bera ávöxt. Það er þetta og ekki neitt minna en
þetta, sem mannkynið stefnir að. Mannssálin, sem er getin af hin-
um eilífa anda, getur ekki sætt sig við neitt minna, ekkert
annað getur að lokum fullnægt henni. Að vita að þessu er þann
veg farið og leggja svo inn á veginn, að vita, að meistararnir hafa
náð takmarkinu og að þér og mér er það vinnandi vegur líka, er
að ganga upp Ummyndunarfjallið, þar sem maðurinn ummyndast
og verður að guði. Hvorttveggja er hið sama: að þér þekkið yðar
eigið eðli, þekkið þá máttuleika, sem í yður sjálfum eru fólgnir,
og að þér náið takmarkinu, sem þér eruð komnir í heiminn til að
ná. Veröldin er gerð til þess að veita andanum kost á að þrosk-
ast, og hið sanna takmark mannssálarinnar er guðdómleikinn og
ekkert annað.
Þýtt hefir S. Kr. P.
H.
86