Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Síða 20

178
Gilbért Parker:
IÐUNN
hana, þegar hann kæmi aftur heim í herbúðirnar.
Ég var þolinmóður, því að ekki var til neins að
reita hann til reiði. Ég reit á næfra hluti þá og
vörur, sem ég vildi gefa honum fyrir hana í ávísun
á Húdsonsflóa-félagið í Fort o’ Sin á púður, blý,
perlur og voðir. En hann liafnaði því. —
Presturinn þagnaði. Bagot var nú orðinn löðrandi
sveittur í andliti, líkaminn stirðnaður upp eins og
viðarbolur, en æðarnar á hálsinum á honum voru
allar úttútnaðar.
— í guðs bænum, lialdið þér áfram — mælti hann
hásum rómi.
— Já, ,í guðs bænum'. Ég á enga peninga, ég er
fátækur maður; en Félagið virðir jafnan ávísanir
mínar, þvf ég get stundum borgað, svo er Guði fyrir
að þakka. Jæja, ég bætti enn við á listann — hnakk,
beizli, riffli og nokkru af flóneli. En það kom fyrir
ekki. Og enn bætti ég við. Það var orðin álitleg
upphæð, sem hefði gert mig að öreiga um fimm ára
skeið. Og þetta gerði ég til þess að bjarga konu
þinni, John Bagot, sem þú hafðir rekið heiman frá
þér með guðlasti og óvirðingarorðum um mig . . . .
Ég bauð honum þetta og sagði honum, að þetta
væri alt, sem ég gæti boðið. Að stundarkorni liðnu
hristi hann höfuðið og sagði, að hann yrði að hafa
konuna fyrir eiginkonu. Eg vissi ekki, hverju ég átti
við að bæta. Ég sagði, — hún er af hvítra manna
kyni, og hvítir menn linna ekki, fyr en þeir hafa
drepið þá, sem beita þá ofbeldi. Félagið mun koma
þér fyrir kattarnef. — Þá svaraði hann: — Hvítu
mennirnir verða þó að ná mér og berjast við mig,
áður en þeir drepa mig — .... Hvað átti ég að
gera? —
Nú færðist Bagot nær prestinum, hallaði sér yfir
hann og mælti með grimd: