Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Side 31

.IÐUNN
Frá Vestur-íslendingum.
189
segja. Viðtökurnar, sem ég fékk, voru alveg aðdáan-
legar. Eg hef aldrei á ævi minni átt annari eins
ástúð að mæta af vandalausu fólki. f*egar ég kom
fyrst til Winnipeg var mér fagnað forkunnar vel.
'Öll íslenzku vikublöðin voru þar á einu bandi. Og
hvar sem ég kom á mannamót fyrstu dagana, var
ég rekinn upp á ræðupall til þess að sýna mig og
ávarpa fólkið nokkrum orðum. Og þegar ég kom í
kirkju, mintust prestarnir á komu mína með hróka-
ræðum. Mér var nú nóg boðið með þessu, og ég
skammaðist mín niður fyrir allar hellur út af öllu
þessu dálæti. En ég vandist því smátt og smátt og
fór líka að átta inig á því, að það var ekki ég, sem
fólkið var að fagna, og dýrka. það var ekki ég, sem
átti þetta dálæti, heldur ísland. Það var ræktin og
ástin til gamla landsins, sem logaði upp úr. Og
aumingja fólkið gat ekki látið hana í ljós með öðru
en því, að láta hana koma niður á mér. Þegar mér
skildist þetta, fór ég að sætta mig við það. Annars
hefði ég ekki getað undir því risið.
Einu sinni hitti ég gamlan mann, blindan og
lieyrnarlítinn, sem hafði verið mesti myndarmaður.
Hann langaði til að tala við mig. Ég gat lítið við
hann sagt af því, hvað hann lieyrði illa. En hann
talaði og var mælskur. Að skilnaði tók hann mig í
faðm sér og ætlaði aldrei að hætta að kyssa mig —
og grét eins og barn. Ég vissi vel, að það var ekki
•ég, sem hann var að kveðja og leggja blessun sina
yfir. Það var ísland og íslenzka þjóðin, sem átti þessi
faðmlög og þessi tár.
Ég get um þetta, svo sem eitt dæmi af mörgum,
er sýndu mér glögglega, hvernig menn voru innan-
brjósts, margir hverjir, og hvern hug þeir báru til
gömlu ættjarðarinnar. Þess sá ég ljósan vott í hverri
bygð, sem ég heimsótti. Alstaðar var viljinn jafn-
augljós til að taka sem bezt á móti sendimanninum