Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Qupperneq 33

iðunn
Frá Vestur-íslendinguni.
191
þrá, sern virtist bæði sár og sæl í einu, sjá þau
mæna til mín, rétt eins og þau væru að reyna að
toga út af vörum minum einhver orð, sem svalað
gætu þessari þrá. Það kom við mig. Ég fann til þess
þá að vera fátækur og hafa ekki eitthvað meira og
betra að bjóða en ég hafði til. — Þegar ég var að
tala eitthvað um sameiginlega aríinn okkar íslend-
inga, þá leyndi sér ekki, að þar var mál sein fjöld-
anum var dýrmætt og heilagt. Mér fanst ég nærri
því heyra hjörtun slá og mörgum sá ég glitra tár í
augum. Ég veit ekki hve staðgóðar þær tilíinningar
hafa verið. Vera má, að ekki hafi verið nema augna-
blikstilfinning hjá sumum, vakin í bili upp úr hálf-
gerðri gleymsku, vakin t. d. við það, að sjá myndir
að heiman, sem rifjuðu upp gamlar æskuminningar.
Þegar hreyft var við þeim helgidómi, þá hefir — ef
til vill að eins snöggvast — ísinn bráðnað, sem hvers-
dagslífið annars brynjaði menn í.
En hvað sem um það er, þá er víst, að enn þá
lifir vestra mikið af ræktarsemi og ást til móður-
málsins og þeirra fjársjóða, sem það hefir að geyina,
langt um meira en ég gerði mér vonir um fyrir fram.
Eg get ekki annað en undrast það og dáðst að því,
hve mikið af andlegu verðmæti landarnir hafa flutt
með sér að heiman vestur um hafið, og hve vel þeir
hafa geymt það, margir hverjir, hve trúlega þeir hafa
vakað yfir því og reynt að ávaxta það.
Ég hef alt af fra því ég komst til vits og ára haft
mestu tröllatrú á íslenzku þjóðerni, ef til vill heimsku-
lega mikla. Mér ofbýður stundum sjálfum, hve háir
eru loftkastalarnir, sem ég er að reisa, þegar ég
hugsa um framtíð þjóðarinnar. En þeir ioftkastalar
hafa ekki lækkað í vetur sem leið. Þeir hafa hækkað
— til muna. Ég hef aldrei gert mér jafn-háar hug-
myndir um mátt og tign hins íslenzka þjóðernis eins