Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1921, Qupperneq 80

238
Ritsjá.
IÐUNN
á lygnura, sléttum sæ.
Ég vel mér hæð að horfa frá
og heilsa sveit og bæ.
Og svo fer hann að lýsa sveitinni, látlaust en pó innilega,
lýsir grundinni og ánni og býlinu við voginn, þar sem
börnin leika sér i varpanum, en öndin syndir með unga
sína á tjörninni. Parna er Porsteinn sannarlegt góðskáld.
En stundum verður hann líka að stórskáldi og er þá eins
og opnist fyrir honum allar gættir náttúrunnar. Hér á ég
sérstaklega við kvæði eins og Hornbjarg og Gjögurnes,
einkum þó Hornbjarg, tvímælalaust með beztu kvæðum
i bókinni. Skáldið ber að Hornbjargi um kvöld og hyggur,
að þar muni búa ríkur konungur, enda er honum heilsað
á konunga vísu með fallhyssuskoti. En þá vaknar allur
múgurinn, varpfuglinn, með gargi og óhljóðum og alt
ætlar vitlaust að verða. Rað var auðséð, að fjöldinn fór
þar með völdin:
Luktist bjargið, ljósin dóu,
litskreytt hurfu tjöld.
Sáust skitin skegluhreiður.
Skríllinn hafði völd.------
Svona djúpstafar alt í einu í dimt hamraþilið og skáldið
sér þar sýnir, svo að það má segja um hann það sama
og hann kvað um Þorv. Th.:
— að liuldamál og dvergmál
héraðsvætta dökkbjarga
og Ijóðskraf lært hefir hann
lindadísa og i letur fært.
Porsteinn getur verið kánkvís og meinhæðinn, og segir
Ijóðabók haus frá minstu af því. En þessu til sönnunar
vil ég þó benda á kvæði eins og: Pegar skáldið dó —,
kvæðið um skáldastyrkinn o. íl. Og sígildar mannlýsingar
getur Porsteinn ort eins og sjá má af hinu ágæta kvæði, —
<jrafs kri ft:
Pað vantaði sizt að hann hugsaði hátt
og hann hefði mátt koma að notum.
Hann byrjaði á ýmsu, en endaði fátt
og alt lá það hálfgert, í brotum.---------
Auk alls þessa er Porsteinn góður þýðari. Pað sést bezt
á þýðingum hans eftir Bjornson, sem hann hefir tekið ást-
fóstri við og af skiljanlegum ástæðum, því að þeir eru svo
andlega skyldir. Pað sem einkennir þá báða er karlmenska
og bjarlsýni og þó viðkvæmni, þegar þvi er að skifta. Eg
skil því ekki í öðru, en að kvæðum Porsteins verði vel