Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Síða 11

ÍÐUNN
Frá Capri.
173
að alt kæmi til skila úr bátnum. Þegar alt var komið i
leitirnar fórum við að svipast um eftir Maríu. Fundum
við hana, allnauðulega stadda, inni í stórum hóp af þess-
um kvennvörgum. Voru þær að þrefa við hana um gjald
fyrir burðinn og töluðu ákaflega og allar í einu. Virtust
þær allar reiðar og vinkona okkar ekki sízt. Var hún að
smápíra í þær, sem verst létu, nokkrum smápeningum,.
en við það versnuðu hinar um. allan helming.
Þó okkur þætti nóg um peningaausturinn í vinkonu
okkar, var þetta á hinn bóginn svo skoplegt, að við
gátum ekki varist hlátri. En meira þurfti ekki til að
skakka leikinn. Allur hópurinn fór líka að hlæja og
leystist sundur með sköllum og gauragangi.
Við fórum að halda að eyjarskeggjar væri heldur
kynlegir fuglar, og ekki jafn, prúðir og okkur hafði verið
sagt. Samt var eitthvað glaðlegt og skemtilegt við þá,.
þessa fáu, sem við höfðum komist í kast við.
Við ferðafólkið stigum upp í tvíhjólaðan vagn með
stórum, hlaupalegum hesti fyrir. Okumaður hét Dominico
en Garibaldi hestur hans. Voru báðir fjörugir. Ekillinn
hló og smelti með keyrinu og Garibaldi þandi sig á
brokki upp brekkurnar, sem liggja niður að Grande
marina eða Stórhöfn.
Dvalarstaður okkar, tilvonandi, var á vesturenda eyjar-
innar, þar sem heitir Anacapri. Það er dálítið sveitaþorp
og íbúar hátt á þriðja þúsund. Er um klukkustundar
keyrsla þangað frá höfninni.
Vegurinn var gull, rennisléttur og breiður, en allur \
fangið. Einlægt héldum við hærra og hærra, og áður en
varði sáum við, þótt dimt væri, að við fórum framan í
himin háum kletti. Sprengt hafði verið úr berginu fyrir
vegi, og lá hann í einlægum sneiðingum upp á við.
Langt fyrir neðan okkur sáum við grilla í sjóinn, en yfir