Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Síða 24

186
]al<ob Krislinsson:
IDUNN
sem virtust nákvæmlega eins og íslenzku skinnsokkarnir,
gömlu. Voru það menn, sem unnu á ökrum, sem svo
voru búnir. Að öðru leyti klæddust karlmenn algengum
Európuklæðum. Þó sáum við einn eða tvo menn, sem
báru á höfðum stórar, hárauðar prjónahúfur, líklega álnar-
langar, og lögðust þær aftur á bak eða niður á axlir.
Áður var það þjóðsiður á Capri, að bera svona húfur,
en er nú lagt niður að kalla.
Flestar konur ganga á hælhúfulausum, flatbotna tré-
skóm, sem skellast upp í hælbeinið við hverf spor. Aldr-
aðar konur voru oftast búnar á íslenzka sveitavísu: í
síðum, dökkum pilsum, feldum, í »dagtreyju« með þrí-
hyrnu á herðum og skýluklút. Aftur á móti voru ungar
stúlkur í stuttum kjólum, sokkalausar í tréskóm eða al-
veg berfættar. Þær flétta hár sitt og hringa fléttingana
niður í hnakkagrófina. Stundum binda þær bláum eða
rauðum klút yfir það og lafir þá skott úr honum niður
á herðar. Sá eg samskonar höfuðbúning heima í sveit
minni, og kölluðu konur það »dillu«.
Flestir eru eyjarskeggjar fríðir sínum. En ekki voru
karlmenn jafn mannborlegir og konur — þeir sem við
sáum og heima voru á eynni. Var okkur sagt, að fjöldi
ungmenna væri fjarverandi, sumir á fiskiskipum, aðrir í
hernum. »Mússólini greiðir gott kaup svo nú vilja allir
fara í herinn«, sagði kunningi okkar einn.
Konur í Capri eru margar forkunnarfagrar. Það var
hreinasta undantekning, ef við sáum konu, sem ekki var
aðkvæða fríð. Hreysti og lífsþróttur ljómar af þeim — að
minsta kosti meðan þær eru ungar. Sumar verða þreytu-
legar og gamlar fyrir aldur fram, því að fæstar konur
munu eiga í jafn ströngu að stríða og þær. Þær eru
sem sé aðal áburðarskepnurnar á eynni.
Að vísu eru þar múlasnar og margt ökuhesta. En