Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1926, Side 75

IÐUNN
Oscar Wilde.
237
hafði látið hæðni sína bitna á. Hann hafði lifað og rit-
að í trássi við lög og venjur mannfélagsins. Því var
það auðvirðilegt og ófyrirgefanlegt að leita þangað
verndar. Úr þeirri átt hafði hann einskis góðs að vænta.
»Vissulega féll aldrei nokkur maður á svo ógöfugan
hátt og á svo ógöfugum brögðum sem ég«.
í tvö ár sat Wilde í fangelsinu í Reading, rétt utan
við Lundúnaborg. Þar orti hann »Kviðan frá Reading
fangelsi*, er svo fræg er orðin. Þar reit hann einnig
»Úr djúpunum* (De Profundis), er fyrst var gefin út
að honum látnum.
Wilde kom út úr fangelsinu sem merktur maður —
tortrygginn, mannfælinn, beygður á líkama og sál. Hann
flæmdist úr landi, fór huldu höfði, stundum undir dul-
nefnum. í París dvaldi hann síðustu árin. Hann reyndi
á allan hátt að draga hulu gleymskunnar yfir nafn sitt
og fortíð sína. Einmana og vinum horfinn, félaus og
hamingjulaus endaði hann æfi sína í París árið 1900,
að eins hálf-fimtugur að aldri.
Svo grályndur er leikur nornanna á stundum. Fáir
hafa orðið að kenna á dutlungum þeirra jafn-alvarlega
og Oscar Wilde. Tignaður og lofsunginn hafði hann um
hríð siglt beggja skauta byr, hafinn til skýjanna af þeim,
er mikils mega sín hér í heimi. Fyrirlitinn, gleymdur og
öllum bjargráðum sviftur, er mest þurfti á að halda. —
Hann hafði sjálfur einangrað sig og útilokað frá siðuðu
mannfélagi, munu oddborgararnir segja. Látum svo vera.
Því tók hann og sína hegningu. En voru ekki afrek
anda hans í sínu gildi — þrátt fyrir alt? Fyrir hvað
hafði honum verið hossað? Hvers vegna hafði verið
brent reykelsi? Var þá alt þetta hjóm og hismi og
einskis vert? Lofið og reykelsið vafalaust — afrekin
varla.