Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1930, Qupperneq 16

10
Á Alþingi 1631.
IÐUNN
manna erlendis: bar sléttan fallkraga, var alrakaður, lét
ljósgult hárið að eins hylja eyrnasnepilinn hægra megin,
en falla í lausum, velhirtum lokkum niður á vinstri öxl-
ina, hafði á höfði barðastóran flókahatt með flögrandi
fjöður, svo-nefndan respondent, og yzt klæða kápu úr
svörtu silkiflosi — tízkulit aldarinnar — sem virtist tvö-
falt glæstari hér í hallanum, með silfurgráan mosann að
feldi.
Vinur hans, sem sat við hlið hans, var honum ekki
að eins gerólíkur, heldur virtist jafnvel heyra til eldri
kynslóð, þótt ekki væri aldursmunur þeirra meiri en
þrjú ár.
Brynjólfur Sveinsson var hærri á vöxt, og þó ekki
fram úr meðalhæð, en mikiu þreknari; hann hafði smá
augu, líkt og fálkinn, og aðrir, sem horfa hvast, augun
gráblá að lit og skiftu mjög ráði eftir skapi hans; hann
var frjáls í fasi, djarfmannlegri að yfirbragði en fram-
göngu, og allur var svipurinn fastur og mildur í senn.
Hárið var rauðjarpt, slétt og snoðklipt — snoðklipt sakir
hins slétta, stinna kraga, sem hann bar um hálsinn,
skeggið rauðjarpt líka, þétt og oddhvast og ekki sítt. í
samanburði við langa, skrautlega skálmakniplingana, sem
skörtuðu þétt við hlið hans, virtust borðarósetturnar,
sem luktu skálmunum yfir silkistrympurnar, laust fyrir
neðan hnéð, alveg úr tízku. Sama var um barrettinn, höf-
uðfat spænskrar tízku, lítinn, kollháan, uppmjóan hatt,
sem átti vel við hálf velktan gólillann um háls hans.
Viðræðan var orðin slitrótt. Inningarnar urðu æ styttri
og strjálli, hugur beggja var hlaðinn kvíða, sem hvor-
ugur vildi fyrstur láta undan.
En alt í einu stappaði Vigfús niður fætinum og stóð upp:
— Ef annar biskupssonurinn verður í dag lögmaður