Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1930, Qupperneq 88

82
Signora Chiara.
IÐUNN
eplin í Sorrento, óx og blómgaðist signora Chiara,
þrungin af Ijómandi fegurð.
Giacomo Tedeschi stendur í þeirri trú, eins og vera
ber, að kona hans sé jafn dygðug og hún er fögur.
Auk þess veit hann, hve konur af ræningjaættum láta
sér ant um sóma sinn. En hann er læknir og þekkir
vel bresti og veikleika kvenlegs eðlis. Hann fann til
dálítils óróleika, eftir að Ascanio Ranieri frá Milano,
kvennaklæðskeri á Piazza dei Martizi, tók að venja
komur sínar í hús hans. Ascanio var ungur og laglegur
og síbrosandi. Auðvitað var dóttir bakarans og föður-
landshetjunnar Mammi alt of góð Napoli-kona til að
láta ginnast af Milanobúa. En samt sem áður hélt As-
canio áfram komum sínum í húsið við Incoronata, þegar
læknirinn var ekki heima, og signoran lét sér vel líka
að taka á móti honum í einrúmi.
Einn góðan veðurdag kom prófessorinn fyr heim en
við honum var búist, og þá kom hann þar að, sem
Ascanio lá á knjám fyrir frúnni. Signoran stóð upp og
gekk burt svo stilt og tigulega, að það hefði mátt gyðju
sóma, og Ascanio stóð líka á fætur.
Giacomo Tedeschi gekk að honum með hinum inni-
legasta áhyggju- og hluttekningarsvip.
»Eg sé, að þér eruð veikur, vinur minn. Það var
mjög skynsamlegt af yður að koma til mín. Eg er læknir,
og það er köllun mín að létta þjáningar mannanna.
Þér eruð veikur, það er deginum ljósara. Þér eruð
veikur, mjög veikur. Andiitið á yður er brennheitt. Það
er höfuðverkur, það er alveg áreiðanlega voðalegur
höfuðverkur. Það var mjög skynsamlegt af yður að
koma til mín! Þér hafið hlotið að bíða mín með óþreyju.
Það er afleitur höfuðverkur*.
Og meðan hann lét dæluna ganga, ýtti hann Ascanio