Kirkjuritið - 01.09.1953, Blaðsíða 11

LANDSINS LJÓS
157
Barizt er í byggðum,
blóðhefnd ríkir.
Eydd er hin mikla mörk.
Fnæsa froststormar
yfir fallinn skóg,
örnafn lifir eitt.
Einn er uppheims Guð,
um aldir vakir
hann yfir íslands hag.
Hjarta hvert
á sinn himnastiga,
sjálfs sín þöglu þrá.
Löng er leið
frá Landinu helga
út á yztu strönd.
Förin til vor tók
tíu aldir,
lengri er þroskinn þó.
Koma sé ég Krist,
konung guðsríkis.
Fagurt er fyrirheit:
Lágur bóndabær
er borg á fjalli,
logi þar konungs Ijós.
Líður öld af öld.
Andlit rísa,
brosa og síga í svefn.
Önnur þjá örlög
hin ægilegu.
Hold er hjarta manns.
Sé ég siglt um höf,
sögur skráðar,
yrkta akurjörð,
friði fagnað,
farsæld í landi,
þó mun syrta senn.
Heyri ég hófadyn
á haustnótt myrkri.
Hver mun ríða hjá?
Æpt verður út.
Enginn svarar.
Beigur fer um byggð.
Heyri ég hófadyn.
Hart er í spori,
jörð í hatri hert.
Rauður er riddarinn,
roðinn dreyra,
boðar felli og feigð.
Sé ég svartan örn
sitja í helli.
Glittir í augu grimm,
augu örlaga
ógnum þrungin.
Glötuð skulu grið.
Felur hann sér í fjöðrum
forlagaþungt
myrkur margra nátta,
dýrkar sjálfan sig,
sjálfum sér fórnar
gleði Guðs og manns.
Stálöld Sturlunga
stórum Ijái
skárar bændabyggð.
Bíta blóðhundar
brennuvarga.
Hefnd er hjarta næst.
Horfir andlit upp:
„Eigi skal höggva."