Kirkjuritið - 01.09.1953, Blaðsíða 6

152
KIRKJURITIÐ
gæfa og þinna, heldur Islands alls. Hvert verkefnið er,
skiptir ekki mestu, heldur hitt, að það sé dyggilega og
heiðarlega unnið. Island væntir þess, að allir geri skyldu
sína. Til þín berst það kall í dag, til sérhvers Islendings.
Gleðin, sem berst oss i barmi, og heillaóskimar, sem vér
berum fram, eiga að vera heit hjartnanna um það, að vér
skulum byggja vel, allir, allir.
Það hefir verið sagt, að viðgang þjóða megi meta eftir
því, hve mikið þær byggi. Miðað við það er þjóðarhagur
Islendinga nú vissulega mjög góður. En þetta er ekki ein-
hlítt, hvorki fyrir þjóðir né einstaklinga. Mikil og glæst
og háreist mannvirki standast því aðeins, að „undirstaðan
sé réttlig fundin“.
Því lýsti húsasmiðurinn, Jesús frá Nazaret, í niðurlagi
Fjallræðunnar, stjórnarskrár Guðs ríkis á jörðu: Húsið á
sandeyrinni í lækjarhvamminum á fyrir sér að falla, er
lækurinn verður að fossandi röst og grefur sig undir það.
Og fall þess verður mikið. En húsið á bjargi stendur,
hvernig sem regnið lemur, vindbyljirnir æða og straumarnir
gnýja.
Höfum vér ekki, hinir eldri, horft á hrun af völdum
tveggja heimsstyrjalda, og æskumennirnir einnar? Vér
höfum séð dóminn dynja „yfir háreista turna og ókleifa
múrveggi, yfir Tarsisknörru og ginnandi glys“. — Af
hverju?
Af því að mennirnir hafa valið að grundvelli hroka fyrir
hógværð, lygi fyrir sannleik, ofbeldi fyrir réttlæti, þræl-
dóm fyrir frelsi, stríð fyrir bræðralag, hatur fyrir kær-
leik og tignað skepnuna í stað skaparans.
Húsið féll og fall þess var mikið.
Enginn getur annan grundvöll lagt en þann, sem lagður
er, sem er Jesús Kristur. Hann er eini trausti grundvöll-
urinn, sem aldrei bifast.
Auðvitað geta mennirnir bjástrað og bisað við að hrófla
upp öðrum undirstöðum. En fyrr en varir reynast Þær
allar ótryggar, og það steypist, sem ofan á þeim er byggt-