Kirkjuritið - 01.10.1954, Qupperneq 31

SÉRA JÓNMUNDUR HALLDÓRSSON
389
iliskennari á Blönduósi var hann 1896—1897, en vígður
aðstoðarprestur til Ólafsvíkur 14. október 1900, veitt Barð
í Fljótum 25. ágúst 1902, Mjóafjarðarprestakall 1915, en
fékk lausn frá því embætti ári síðar. Hann var settur
Prestur að Stað í Grunnavík í fardögum 1918 og veitt það
Prestakall 1921 og hélt því til 1. júní 1954.
Jafnframt embættum sínum hafði hann aukaþjónustu
á hendi í ýmsum nágrannaprestaköllum, og gegndi mörg-
um ábyrgðarstörfum fyrir sýslur og sveitarfélög.
Séra Jónmundur var kvæntur hinni ágætustu konu, sem
bar með honum hita og þunga hins daglega lífs og stóð
trygg við hlið hans, Guði’únu Jónsdóttur að nafni, ættaðri
sunnan úr Kjós. Með henni eignaðist hann 7 börn, eru að-
eins þrjú þeirra á lífi nú, Guðmundur og Guðrún í Reykja-
vík, og Halldór, sem búsettur er á Isafirði.
Ævistarf séra Jónmundar skiptist í þrjá meginþætti,
kennimannsstarf, búskap og félagsmál. Hann var margra
rnanna maki að hverju, sem hann gekk, og allt varð að láta
undan átökum hans, sem voru hamrömm, hvort sem hann
stóð í stólnum eða við orfið eða stjórnvölinn í sveitar-
og héraðsmálum byggðarlags síns.
Hann var bardagamaður mikill í eðli sínu og kom það
títt fram í starfi hans og stórhuga, svo að fár eða enginn
gat fylgt honum þar eftir. Hann var höfuðskörungur, að
hverju sem hann gekk, og sást oft lítt fyrir. Hann markaði
því greinileg spor í samtíð sína, sem fennir ekki yfir í
náinni framtíð. Hann setti slíkt svipmót á byggðarlag
sitt, að hans verður lengi minnzt sem eins hins stórbrotn-
asta manns, sem ísland hefir alið. Kom það fram í öllum
störfum hans, sem ég vil nú að litlu leyti lýsa og gera
grein fyrir.
Séra Jónmundur var eldheitur kennimaður og áhuga-
sarnur mjög. Hefi ég ekki þekkt hans líka í ræðustól. Mátti
þar finna, að „logandi eldur byltist dýpst í barmi“, þar
sem hann var. Slíkur var áhugi hans og eldmóður, en
hitt spillti máli hans, að ræður hans voru ekki nægilega