Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.10.1954, Blaðsíða 32

Kirkjuritið - 01.10.1954, Blaðsíða 32
390 KIRKJURITIÐ skipulegar, til þess að þær féllu eyra áheyrenda hans stundum. Hann var ekki formfastur í máli sínu alla jafna, þegar um stólræður var að ræða, eða lengra mál, en hann naut sín oft vel í stuttum borðræðum. Man ég í því sambandi rómaða slíka ræðu, er hann hélt á Þing- völlum ekki alls fyrir löngu og mælti fyrir minni Reykja- víkur. Þannig var um ræðu, er hann flutti hér á fsafirði við forsetakomuna 1945 og ég hlustaði á. Hann skorti ekki leiftrandi flug stundum í máli sínu og margt snjallt draup úr penna hans, en hann varð torræður stundum, svo að ekki hentaði öllum að fylgja honum eftir eða skilja, hver meining hans var. Hann hefði því getað sagt: Mitt er að yrkja, en ykkar að skilja. En þegar getuna vantar að skilja, hættir mörgum við að kenna hinum aðilanum um. Því satt er það, sem mælt er, að „árinni kennir illur ræð- ari“. Svo eldheitur kennimaður sem séra Jónmundur var, sat hann sjaldan auðum höndum í prestsstarfi sínu. Hann stundaði kennimannsstarfið af miklum áhuga og dugnaði. Hann ferðaðist um hið víðlenda og torfæra prestakall sitt og sótti sóknarbörn sín heim, sem illt áttu með að sækja til hans kirkju, og flutti þeim orðið. Var hann óspar á að flytja heimilisguðsþjónustur eða á annan hátt að tengja fólkið kirkjunni og Guðs orði, og jafnan var hann reiðubúinn til prestsþjónustu, næstum því hvernig sem á stóð, og sást þá lítt fyrir um kostnað og erfiði. Sögu sagði hann mér einu sinni um ákafa sinn að gegna kallinu, að skíra barn óralangt frá heimili sínu. Að lokinni messu sunnudag einn heima á Stað, fékk einn kirkjugesta hans honum bréf, sem skrifað var viku áður, þar sem hann er beðinn að koma norður í Reykjafjörð áðurnefnd- an sunnudag og skíra þar barn. Að sjálfsögðu var of seint að fara þá til að koma í tæka tíð, en hann fer samt þegar af stað og kemur í Reykjafjörð morguninn eftir um fótaferðartíma og hafði verið alla nóttina á ferðinni. Að geyma það til næsta dags, sem gera átti í dag, þoldi hann ekki og gerði jafnan sitt bezta í því tilliti í starfi
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.