Kirkjuritið - 01.10.1954, Blaðsíða 41

SÉRA EIRÍKUR HELGASON
399
móti broddunum í lengstu lög, ef hann sá nokkra færa leið
til þess. Hann trúði því, að Guð hefði falið sér það
hlutverk á hendur að gæta bróðurins og reyna að rétta
hlut hans eftir fremsta megni. Eðlileg afleiðing af þessari
köllun hans var sú, að hann lét þjóðfélagsmálin sig miklu
skipta. Og þar studdi hann af heilum huga þann flokkinn,
sem hann var sannfærður um að ynni mest að bættum hag
hinna smáu í landinu. Og því eiga nú samstarfsmenn hans á
þeim vettvangi á bak að sjá drengilegum og baráttufúsum
bróður, sem ól í brjósti sér einlæga trú á sigurmátt hins
góða, — sigurmátt mannkærleikans. Guðsríki á jörðu, þar
sem réttlæti og friður ríkir, var hans æðsta hugsjón.
Þannig mætti lengi rekja, þegar minningarnar streyma
fram í hugann hver af annarri. En þó skal hér staðar
numið. Það hefir svo margt verið skráð á lífsbókina hans,
sem lokið var upp fyrir nær því 63 árum. En stefið í
henni mun vera á þessa leið: „Treystið gæzku Guðs, og
gleymið ekki hinum minnsta bróður.“ Og þegar hann
vissi, að bókin mundi senn fara að lokast, þá veit ég, að
hans heitasta ósk hefir verið þessi orð skáldsins:
„Mig langar, að sá enga lygi þar finni,
sem lokar að síðustu bókinni minni.“
Og nú hefir Guð lokað bókinni hans og kallað hann
heim til sín, þangað heim, þar sem allir eru eitt í eilífum
hróðurkærleika.
Björn Jónsson.