Kirkjuritið - 01.10.1964, Qupperneq 20

354
KIRKJDIUTIÐ
margt þessu svari til stuðnings. Rómarkirkjan getur aldrei
liaggaS neinni dogmu sinni. Unnt er að deila um hver sé hin
rétta trúfræðilega útlistun liins og þessa. En sé sú útlistun aug-
ljóslega fyrir liendi er málið þar með útkjáð. Þannig er ekki
mögulegt að ganga í berhögg við hina ótvíræðu yfirlýsingu fyrra
Vatikansþingsins um óskeikulleik páfans. Allar gjörðir yfir-
standandi þings munu styrkja hana, í samræmi við lieitstreng-
ingu kirkjuþingsmannanna við opnun þess. Sama gildir um
yfirlýsingar varðandi Maríudýrkunina. Eins er kenningin um
messufórnina sjálfgefin í því formi, sem kirkjuþingið í Trient
markáði hana, enda birtist hún í sumurn helgisiðareglunum, sem
eru einu ákvarðanirnar sem teknar liafa verið á undanfarandi
tveim þingsetum. (Því að yfirlýsingin um fjölmiðlun get-
ur vart talizt mikilvæg). Meira að segja virðist þingið ekki
hallast að neinum stórbreytingum varðandi aðkallandi fram-
kvæmdaratriði svo sem trúfrelsi og þau lijónabönd þar sem
makarnir eru sinn hvorrar trúar.
Þetta getur óneitanlega leitt til þess að ala á kyrrlæti sumra
í vorum liópi og sjálfsánægju yfir því að vera réttu megin.
Síðan halda þeir áfram að liamra á dogmum kaþólsku kirkj-
unnar frá því á 16. öld og segja að kirkjuþingið sýni enn og
sanni réttmæti siðbótarinnar. Maður, sem nýlega gisti Austur-
Evrópu, uppgötvaði sér til mikillar undrunar liversu hinar
gömlu trúkenningar haldast þar enn lifandi og óáreittar í sín-
um gömlu myndum. Þótt vera kunni að slíkt ástand sé ekki
mjög algengt innan lútherskra kirkna, mun enginn vandi að
finna talsmenn þess. Menn, sem Iialda Iiiklaust fram, að hið
ahlalanga stríð geti staðið áfram með sömu vopnum og áður.
b) Aðrir munu lialda þveröfugu fram og fullyrða: „Allt er
á umrœSustigi innan Rómarkirkjunnar og á fyrir sér aS gjör-
breytast“. Þeir, sem komast svona óvænt að orði eru að sjálf-
sögðu kunnugir þeirri staðreynd að trúkenningum Rómarkirkj-
unnar verður ekki breytt. En liitt vita þeir jafn vel, sem víð-
kunnur Rómarguðfræðingur lét ummælt við mig fyrir nokkr-
um árum: „Rómversk-kaþólska kirkjan getur engu hreytt, en
hún getur útskýrt“. Þetta er einmitt ]iað, sem er að gerast a
þinginu, sem nú stendur yfir. Með þessu þingi hefur liafizt
stórvaxin nýskýringaralda. Enginn dregur játningarnar í efa-