Kirkjuritið - 01.10.1964, Síða 25

KIIIKJURITIÐ
359
kirkjan sknli allt í einu leggja alkirkjumálununi persónulega
og guðfræðilega liðveizlu. Það er haldlaust að haltla því fram,
að krafan um forræði páfans spilli öllum raunverulegum við-
i'æðum. Spurningin, sem vér glímum við er sú, livaða hugmynd
vér gerum oss um liina almennu kirkju. Hvernig sjáum vér í
anda að alkirkjunni verði komið á fót? Eru lútliersku kirkj-
urnar ánægðar með núverandi ástand: Sjálfstæðar kirkjur
hinna einstöku landa innan LHS með lilutdeild í Alkirkjuráð-
inu, eða vakir fyrir oss víðtækari skiiningur á einingu kirkj-
unnar, samfélag um altaris- og predikmiarþjónustu og alheims-
leg staðfesting þeirrar sameiginlegu játningar, sem vér liöld-
um fram að vér eigum? Ræðum vér þessa sameiginlegu játn-
ingu á slíkum guðfræðigrundvelli, að Rómarkirkjan hafi brenn-
andi áhuga á að taka þátt í þeim, þótt hún haldi sérstöðu
sinni? Eru ekki kirkjur vorar með hliðsjón af þessum kirkju-
fræðilegu liugtökum tilneyddar að endurskoða guðfræðifor-
múlur sínar, þær, sem nú virðast ráða afstöðu vorri? Og er það
ekki skylda Lútliersku kirkjunnar að taka fyrsta skrefiö til
móts við Rómarkirkjuna á þessu sviði?
Þá er ég kominn að síöasta svari mínu við þeirri spurningu
u hvern liátt þingið muni höfða til vor. Það mætti orða á þenn-
an veg: ASeins endurnýjung kirkju vorrar gelur gert henni
fuirl aö mœta þeim nýju viShorfum, sem þingiS mun skapa.
Eins og málum er komið dugar ekki minna en guðfræðileg,
hoðunarleg og fræðileg endurnýjun. Yér erum of lengi búnir
að dotta í þeirri sælu trú að Rómarkirkjan sitji alltaf við sama
keip. Nii lirökkvum vér upp við þá staðreynd, að liún hefur
boðið heim endurnýjun innan sinna eigin vébanda. Sumir
nreðlimir hennar skelfast þetta áræði þingsins og eru meira
að segja dauðhræddir um, að það muni grafa grunninn undan
binum rótgrónu erfðakenningum rómversk-kaþólsku kirkjunn-
ar. Aðrir eru þeirrar skoðunar, að þau endurnýjungartákn, sem
óneitanlega liafa hirzt á þinginu, séu eina von framtímans.
Sömu viðhorfin koma sennilega í Ijós til endurnýjungar innan
vorrar kirkju. Til eru þeir sein liræðast kröfuna um róttæka
guðfræðilega endurnýjung og væri geðfelldara að vinna stríð-
ið með því að múra upp hina fornu víggarða. Því er nauðsyn-
legt að segja eins og er, að vér stöndum andspænis nýjum við-