Kirkjuritið - 01.10.1964, Síða 29

KIRKJURITIÐ
363
frjóvgandi andvara kristinnar heimsmenningar yfir landið og
gerði þjóðina að sjálfstæðum aðilja í alþjóðlegri menningar-
heild. Kirkjan sótti jafnan föng til annarra landa en vakti jafn-
framt yfir þjóðlegum verðmætum. Það er kirkjunni að þakka,
að einangrun vor varð aldrei alger og aldrei úrkynjun. Það er
kirkjunnar verk, að Forsæludalur við heimskautsbaug varð
ekki útilegumannavist, úr tengslum við siðmenningu heims-
ins. Það er hennar gjöf, að hinar djúpu lífslindir héldust opn-
ar, þrátt fyrir alla ísa, og að þjóðin liafði sýn af sól og himni
1 öllu skuggsýni aldanna.
Á nýrri tíð, í umbyltri veröld, er kirkjunni ekki minna ætlað
um þjónustu við þjóð Islands og þjóðir lieims en á liðnum
tímum. Henni er falið
það orð, sem græðir öll vor mein,
það orð, sem vermir kaldan stein.
það orð, sem kveikir kraft og móð
og kallar líf í dauöa þjóð.
Henni er falið að vitna um andann, sem vekur og varðveitir
mennskuna í manninum. Hún er kölluð til þess að benda á
það ljós og það líf, sem að lyftir oss duftinu frá. Islenzk hugs-
nn mun þurfa á liennar rödd að halda, ef vel á að horfa um
þroska liennar. Hún þarf þess fremur á öld gervihnattanna og
nllra hinna gerviundranna en nokkru sinni fyrr.
í vetur lcið, á stjörnuhjörtu kvöldi voru lijón á göngu á gölu
hér í Reykjavík. Þá hafði gervilinetti verið skotið á loft og
homið á hraut umliverfis jörðu og þess hafði verið getið í frétt-
nni, að hann ætti að sjást héðan. Hjónin voru að svipast um
ellir honum, þóttust nokkrum sinnum liafa komið auga á hann
en komust jafnan að þeirri niðurstöðu, að ]>au liefðu veriö að
horfa á venjulega stjörnu. Þá varð konunni að orði: „Það cr
hart, að maður skuli ekki einu sinni geta treyst því lengur, að
stjörnurnar á himninum séu ekta“.
Það verður þörf á því heilskyggni, sem greinir á milli gerva
°g eðlisstaðreyTida, milli frumlægra, mennskra viðbragða og
nauðsynja annars vegar og lífsumbúða liins vegar, sem gleymir
ekki því, sem lijartað krefst yfir liinu, sem heilinn og liöndin