Kirkjuritið - 01.10.1964, Qupperneq 30

364
KiiíKjunrriÐ
afrekar. Það verður þörf á þeirri rödd, sem lieidur spuming-
unni vakandi um það, livaða veröld er lieimur mannsius, livaða
lilvera sönn, liverjar stjörnur eru ekta.
1 nýlegri, erlendri bók um framtíðina er rætt um það, að
vísindin séu að gera stærðfræðina að siðalögmáli og að tilraun-
in muni koma í stað samvizkunnar. Vísindamennirnir ætli að
taka hversdagslíf manneskjunnar til meðferðar og í umsjá vís-
indanna, liafa áhrif á allar lífsvenjur og stjórn á öllum ósk-
um og þrám. Vísindin muni fjalla um og aflijúpa persónuleg-
ustu leyndarmál, gera nákomin einkamál að vettvangi tilrauna
sinna og úrlausna. Þau muni ákveða, livaða fólk eigi að fá
að tímgast og livaða æltir verði að deyja út. Það cr talað um
„kemiska“ lífshamingju, það er að segja, það á að gefa fólki
liamingjuna inn með sprautum og skömmtum.
Þegar menn dreymir vökudrauma um slíka veröld, þegar
menn liorfa í alvöru fram til slíkrar framtíðar og kynna liana
sem liugsjón, þá er það draugslegri martröð en nokkur hryll-
ingshöfundur hefur orðið fyrir. Þar blasir við heimur ómynd-
ugra fávita, alþýða manna nákvæmlega á stigi búpenings, tjóðr-
uð við galdrastafi tæknilegs valds, sem aftur hlýtur að lúta
pólitísku og tillitslausu alræði.
í öllum meginefnum er kirkjan í áþekkri aðstöðu livarvetna
um Iieim. Menn finna það betur en áður um aldir, að meinin,
sem mannkyn þjá og allar ógnir, eru sama eðlis, og eins og
hjálpin er ein og söin, eins þurfa þeir, sem liana þekkja, að
taka höndum þéttar saman, liver öðrum til styrktar.
Þelta er eitt af því mikla, sem er að gerast í kirkjusögu nú-
tímans. Alþjóðlegt samstarf kristinna manna er vaxandi, já-
kvætt afl í samtíðinni. Samband lútherskra kirkna er öflugt
bræðraband og það er svo aftur virkur aðilji í samstarfi kirkju-
deilda, sem tengdar eru liver annarri um Alkirkjuráðið. Og
rómverska kirkjan, sem fram að þessu liefur staðið sér og
álengdar, er einnig að átta sig, að því er virðist, opna sína luktu
greip og sýna lófann til þess að þiggja og veita í auknu sam-
neyti við aðra kristna menn.
Þetta eru gleðilegar staðreyndir. Það er ekki vert að skoða
þær í neinni tíbrá eða liillingum. Hin ekumeníska starfsenu
er ekki samkvæmisbros eða diplómatísk kjassmál, sem liilina