Kirkjuritið - 01.06.1967, Qupperneq 34

KIRKJURITIÐ
272
barnið þarf að fá að tala út um sín liugðarefni, og þó ekki se
annað en að spyrja livort ég viti livenær vorskólinn byrji- til
jiess að sömu aðilar geti trúað mér fyrir því að Jjeir séu konn1"
ir á skólaahltir er Jjað stórmál út af fyrir sig.
Síðastliðin 3 ár höfum við haft þann sið að láta eldri börn-
in í sunnudagaskólanum og skólabörnin í sveitaskólunum nu-
orðið, búa til smá jólagjafir handa öllum sem eru orðnir eldn
en 67 ára í prestakallinu, og að auki öllum vistmönnvuu
Héraðsbælisins á Blönduósi.
Þetta befur tvennan tilgang, í fyrsta lagi að fá barnið t*|
þess að skapa eitthvað og gleðja aðra, og að hinu leytinu
brúa svolítið bilið sem er á milli kynslóðanna. Og bvort gleðin
er ineiri bjá barninu að gefa eða öldungnum að Jjiggja, þa^
er álitamál.
Margt er })að starf sem ætlast er til að presturinn anmsh
og ef hann getur ekki sinnt því öllu, þarf prestskonan að geta
blaupið J>ar í skarðið.
Prestskonan í dag hefur mikla og margvíslega möguleika
J)ess að vinna fyrir kirkjuna og gera J)að margar líka, hver a
sinn liátt, eftir því l)var þær eru staðsettar á landinu.
En aðalstarf prestskonunnar um aldir og enn í dag er þa^’
að mæta alltaf í kirkju við bverja messugjörð og taka þa,t
í henni. Það er óbein krafa sem söfnuðurinn ætlast til a^
prestskonunni.
Kona ein sagði við mig, og það var lotning í röddinn1-
„Prestskonan beima var ævinlega sú fyrsta sem fór til altar*®
með fermingarbörnunum og foreldrum þeirra. Okkur hefð*
ekki })ótt })að eins hátíðlegt ef hún hefði ekki verið með.
Ég vil enda Jjessi orð mín með J)ví að biðja um Guðs blessun
yfir allt kirkjulegt starf liinnar íslenzku J)jóðkirkju.
Hörn þarfnast fremur fyrirmynda en aðfinnslna. — Foubert
Diogenes liarði föðurinn þegar hann heyrði soninu hlóta. — Burton
Það er spakur faðir, seni þekkir harnið sitt. — Sliakespeare