Kirkjuritið - 01.06.1967, Qupperneq 53

KIRKJURITIÐ
291
eil,u prestsins sýna öllum orðum betur, hve mjög hann leggur
S1fí fram fyrir málefni sitt.
f*á leikur hljómsveitin einleik. Enginn syngur, en hljóð hug-
^eiðsla skín af liverju andliti. Þannig fær unga fólkið hlé til
tunhugsunar og afþenslu. Þannig er farin krókaleið yfir gam-
;i,Úð að sjálfum kjarna málsins, alvöru lífsins, sannrar næring-
ar fyrir andlegt líf.
Messunni lýkur klukkan 8, með því að allir biðja saman
»Paðir vor“. Enn einu sinni liljóma sterk og örugg taktslög
^ljónisveitarinnar og sr. Koller lirópar:
Syngið nú svo hressilega, sem þig getið. Hér þarf enginn að
skanimast sín eða draga sig í hlé.
°g þessari livatningu er tekið með krafti, næstum ótrúlegum
eldmóði.
Urslitastundir
Chuthbert Bardsley, biskup í Coventry á Englandi er prestsson-
lIr °g alinn upp við mikla heimilisguðrækni. Það var þó fyrst
'ið jarðarför föður síns sumarið 1928 að liann tók þá ákvörð-
r,n að feta í fótspor lians og gerast prestur. En Cuthbert hafði
Pá hafið nám við liáskólann í Oxford. Segir hann síðan frá
tv'(‘im úrslitastundum í lífi sínu og birtist sú frásögn í ný-
Utkoniinni bók „Him we declare“.
• ■ • „Ég var óbifanlega sannfærður um að mér væri skylt að
la'da áfram verki lians (þ. e. föðurins).
En livernig?
Það var ekki nóg að hafa þetta á tilfinningunni. Ég varð
að komast að því hvort ég væri í rauninni fær um að
íjailga þessa braut. Átti ég næga trú? Trúði ég raunverulega
a Cuð? Þegar stundir liðu frá dauða föður míns sótti á mig
,lukil einmanakennd, ég var áttalaus og tók ekki á heilum
nier. Þetta voru mér erfiðir tímar.
. hvarf aftur til Oxford í október. Þar komst ég einn dag-
1,111 1 kynni við mann nokkurn, sem ég liændist að sakir
’ttildi hans og ósjálfráðrar liógværðar. Hann ræddi við mig um
trú sína eins og sjálfsagðan hlut og varð mér dagljóst að þar
Éann ólíkt fastari fótum en ég. Hann talaði um Krist með
j1 rum liætti en ég liafði kynnst áður og lýsti því livernig
otium væri fært að móta líf manns og veita örugga leiðsögn.