Kirkjuritið - 01.06.1967, Síða 54

KIRKJURITIÐ
292
Ég sagði þessuni manni að mér léki hugur á að liitta hann
oftar og fam dögum síðar lagði ég samkvæmt boði hans leið
mína heint til lians, og þó ákaflega hikandi. Ég fann það a
mér að eitthvað örlagaríkt var í aðsigi, sem mundi gjörbreyta
lífi mínu. En ég var í algjörri óvissu um að ég kærði nUr
um þá breytingu. Eða var það svo? Mér leið illa, ég var ein-
mana og óánægður. Þótt ég viðhéldi trúariðkunum mínunn
urðu þær æ meira ófullnægjandi og utan garna. Ég saknaði
sáran föður míns og liorfði afar óráðinn mót framtíðinni.
Við tókum tal saman þegar ég kom á fund lians. Hann
ræddi um Krist, kvað liann færan um að fullnægja öllum
þörfum, veita veikum mátt og fyrirgefa syndir. Ég skildi að
trú mín var veik og yfirhorðsleg í samanburði við hans. Guð
var mér fjarlægur, ópersónulegur og óraunverulegur þrátt fyr'
ir alla fræðslu foreldra minna. Mér var áfátt í mjög mikih'
verðu atriði, því að gefa mig að fullu á vald Krists.
Eftir langar og rólegar samræður kraup ég á kué. Án nokk-
urrar tilfinningasemi — öllu Iiehlur eins og sjálfsagðan hhd
-— viðurkenndi ég Jesúm Krist sem drottinn minn, var þesS
fulltrúa að liann fyrirgæfi mér allar synilir livort heldur þ*r
voru Jiegar drýgðar eða stöfuðu af vanrækshi og bað þess jafn-
framt að hann gerði mig að hetri og djarfari lærisveini sínuiu-
Drottinn var mér ekki lengur órafjarlægur í ljósi, seni enr'
inn fær til komist, heldur fann ég að hann var mér nálæg111
og gat gripið inn í líf mitt og látið smámunina leiða til þesS
sem meira er -— eða vér teljum svo.
Síðan hefur lífsleið mín legið um fjöll og ilali, unaðsreiti
og auðnir. Ég hef kynnst gleði og sælu, hryggð og þjáning11-
En á allri Jiessari ævigöngu, hef ég fagnað samfylgd sannkrisl'
inna manna og sannreynt að Jiau sannindi, sent mér opinber"
uðust með smávægilegum liætti í fyrstu liafa staðist próf hinIia
miklu atburða, og að sá sami Drottinn, sem leiddi nug 1
bernsku lieldur enn í liönd með mér á manndómsárunum.
Nú Jiegar ég er að komast á efri ár verður mér oft á
spyrja livílíkur sá drottinn sé, sem ég gafst ungur á vahl °r
sem kallaði mig til þjónustu við sig. Sannarlega veitir hann
uppörvun og blæs manni margt í brjósti. En oftar er hanu
strangur — dæmir liart mistök mín, sem rnörg eru eins og er
veit að liann veit. Hann hlífir manni ekki við öllu. En hann