Kirkjuritið - 01.06.1967, Side 64

KIRKJURITIÐ
302
fyrirspurna og ræðuhalda, þeim sem telja sig eða eru taldir
á móti kirkjunni.
Svo ætti heldur ekki að gleyma, að nú reynir kirkjan jafn"
vel að helga sér skemmtanalífið. Og eru þar til dæmis l'111
svonefndu kynningarkvöld, þar sem sýndar eru fræðandi og
skemmtandi myndir bæði kyrrmyndir og kvikmyndir, spih'^
á spil eða leikið bingó, rabbað saman og skipzt á skoðunUJ"-
Alltaf lýkur slíkum kvöldum með stuttri en hlýlegri helg1"
stund í kirkjunni, og er hún oft fjölsóttari og álirifameiri eI1
messan sjálf, svo einföld og yfirlætislaus, sem þessi kvöldand-
akt er. Ennfremur má minna á skemmtanir, sem kirkjan liefu1
meiri eða minni áhrif á.
Hvers vegna ætti aldrei að koma auga á það, sem betur
í blómlegu safnaðarstarfi binnar vaknandi J)jóðkirkju?
Og reyndar er ]>að svo, að helzta hindrun á vegi allrar J)es?'
arar nýsköpunar eða vakningar er liúsnæðisleysi, raunverule8a
kirkjuleysi. Og fjáröflun binnar kirkjulegu starfsemi fer lan£
samlega mest til að byggja, koma upp kirkjunum sjálfum- E11
J)ar er byggt meira nú en nokkru sinni síðan á fyrstu öldu111
kirkjunnar hér á landi.
Og Jjó eru þessar kirkjubyggingar torveldaðar óbeinlín16 11
liinn fnrðulegasta hátt með úreltum aðstöðum, og til þe,11‘
fást vart eða ekki nokkur lán. En þær ættu að mega fú h'11
til margra áratuga og engin hætta á tapi eða að greiðslur yr'
ekki í lagi.
Og meðan skólar eru árlega byggðir fyrir tugi milljóna, E'
kirkjubyggingar varla nokkurn styrk lir opinberum sjóðu,in
Þetta veröur auðvitað að breytast. Hvers á kirkjan a
gjalda? Er hún ekki æðsta og elzta menningarstofnun þj°
arinnar, í rauninni móðir annarra félagslegra stofnana í 'al' .
inu, ekki sízt skóla, sjúkrabúsa og líknarstofnana? Ekki
sú móðir að gleymast. Og þegar safnaðarfélögin geta lagt l,!lJ
fé fram til aukinnar menningar og líknarstarfa, sem þaU JJl(
rembast við að safna til kirkjubygginga, þá mætti verða °r
verður blómlegt safnaðarlíf í íslenzku þjóðkirkjunni.
Ekki svo að vér liöfum Jjegar höndlað það. Þessi vakninr’
þessi brennandi áhugi sem forystufólk nokkurra safnaða sý,u
nú þarf að eflast og ná litbreiðslu, þarf að eignast viðurkenn