Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 85

KIKKJUIUTIÐ
323
En þótt það geti verið auðvelt að segja að maður liafi fyrir-
8efið getur það reynst ærið torvelt að gera það. Einkum og
sérílagi er það þeim torsótt, sem er langrækinn og þungur
é bárunni, gleymir engu og rýkur aldrei upp. Hvað sem liann
bann að segja, hungrar og æpir eittlivað í hjarta lians eftir
Kí að svala sér á þjáningu annars aðila. Konan liefur alltaf
baft þá einkennilegu tilkenningu, að það liefði verið stóruin
betra, ef hann liefði orðið öskuvondur forðum og barið liana.
,Já hefði liann ef til vill orðlð góður á eftir. En liann liefur
þrurnað, leiður og önugur og fyllt hana skelfingu. Henni er
farið eins og hesti á milli kjálka. Hún veit að það situr ein-
bver fyrir aftan hana með svipu í hendinni enda þótt hann
grípi ekki til liennar. En nú liefur liann látið höggið ríða.
Hg nú er hún glötuð manneskja.
Fólk liefur jiað á orði, að jiað liafi aldrei séð aðra eins sorg
°g hennar. Hún lítur út eins og steingervingur. Dagana fyrir
jarðarförina eru menn í óvissu um, hvort hún í raun og veru
s® lifandi. Það er ógerlegt að merkja hvort hún heyrir nokk-
það, sem við haná er sagt, eða veit hver við hana talar.
hhin virðist ekki kenna til hungurs, og svo er að sjá, sem hún
geti fari3 ^t í frostliörkuna, án jiess að henni verði kalt. En
Jnenn vaða reyk í þvi efni, að það er ekki sorgin sem lamar
bana, það er skelfingin.
Henni kemur ekki til hugar, að sitja lieima jarðarfarar-
'btginn. Hún verður að fylgja út í kirkjugarðinn, verður að
ganga í líkfylgdinni. Yera jiar og vita, að allir í líkfylgdinni
balda að það eigi að fara með kistuna í stóra Sandersgrafreit-
’nn. Hún hugsar með sér, að hún liljóti að sligast undir allri
Undruninni og furðunni, sem muni skella yfir hana, jiegar
'Haðurinn, sem heldur á líkspaðanum og fer á undan fylking-
UnnE vísar veginn að óþekktu grafarstæði. Undrunarumlið
bjýtur að líða frá manni til manns, enda þótt um líkfylgd
Sl að ræða. Hvers vegna fær barnið ekki að hvíla í Sanders-
Srafreitnum? Og fólk fer að ryfja upp þessar óákveðnu lausa-
,lugnir, sem einu sinni voru á kreiki um liana. Sögurnar
ulióta þá að hafa haft við eitthvað að styðjast, munu menn
SeSja. Og áður en líkfylgdin snýr aftur úr kirkjugarðinum,
Verður hún dæmd og glötuð manneskja.
b*að eina, sem getur bjargað henni, er að vera jiarna sjálf.