Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 4

Merkið, sem vér berjumst undir
TÓRVELDIN tefla sitt tröllatafl. Land vort er reitur á skák-.
borði þeirra. En blessað vorið er að koma jafnt fyrir þvi,
r ' — hafið upp jrfir feiknstafi þá, er vér menn ristum hver öðr-
uni. „G u ð lætur sól sína skína jafnt yfir vonda og góða.“ Hann
einn er stöðugur — ásamt lögmálum þeim, er hann hefir sett lífi
og tilveru. „Vér ætlum að gera illt, en Guð snýr þvi til góðs“. Þann-
ig mun og fara að styrjaldarlokum, — hver svo sem þau kunna
að sýnast, til að byrja með.
„Það er engini hætta til,“ voru hin óvæntu ummæli eins af helztu
stjórnmálaleiðtogum lands vors við ritstjóra þessa tímarits fyrir
skennnstu. Það er aðeins annað orðalag á hugsun Marteins Lúters,
er hann stóð „einmana“ fúammi fyrir rikisþingi fjandsamlegra
þjóðhöfðingja, kirkjuhöfðingja og aðalsmanna í Worms og mælti:
„Það er hættulegt — að brjóta á móti samvizku sinni“. „Ef Guð
er með oss, — hver er þá á móti oss?“ Þessi ummæli og önnur
samskonar eru ekki þvæld tómahljóðs-trúarvella. Þau eru einfald-
ur undirstöðu-sannleikur um lifið, og þola vel að endurtakast, —
á meðan menn hafa manndóm, til að lifa persónulegu trúarlífi og
vinna sér inn þá trúarreynslu, sem rótfestir mann og þjóð í djúp-
um eðlis síns og myndar fastar meginreglur fyrir breytninni, jafn-
framt því að lyfta annað veifið upp i öldulengdir ævintýranna.
Guð er Faðir, og vér menn eigum að læra að vera börnin hans.
Andlaust, innantómt helgihjal? Er það þá einlæg meining, að
treysta þvi í lifi og dauða, að fagnaðarerindi Jesú sé röng kenning
um innstu rök tilverunnar? Sumra sjálfsagt; — ekki meginþorra
íslenzku þjóðarinnar. Reynum þá að hrista af oss svefnmók hugs-
unarleysis, — greiða frá augum vorum þoku tviskinnungs og gera
oss ljóst, að svo sannarlega sem Guð er til, þá er engin hætta til
á hans vegum; — á þeim mun oss auðnast að varðveita sjálf oss
ósködd, manngildi vort og þjóðleg verðmæti, — á hverju sem velt-
ur nú um hríð. Þetta er engin úrelt prestamælgi, lieldur einfald-
ur sannleikur, augljós hjartanu, skiljanlegur skynseminni. Án djúpr-
ar tilfinningar þess að vera börn Guðs og innbyrðis systkin, þarf
ekki að ætla, að mannkynið fái umflúið að eyðileggja sig og jafn-
vel Jörðina sjálfa með þeirri fullkomnun tækni og skipulagning-
ar, sem nú orðið blasir við. Hinsvegar skal það sannast, að á veg-
um þeirrar trúar, munu allir mannlegir kraftar, kunnir og duldir,
einstaklings og samfélags, leiða í ljós undursamlega liluti og allar
greinar menningarinnar taka að dafna og blómgast með krafti, er
aldrei hefir áður verið augum litinn.
Staðhæfing út í bláinn? Vér segjum nei. Það er hægur vandi að
2 JÖRE»