Jörð - 01.04.1941, Page 49

hálfskelkaður af því að sjá mig. Þessi hjartagóði maður
hafði starfað meðal villimannanna á smáey þessari í nær-
fcllt 30 ár, og sagði okkur alvörugefinn af grimmdarliátt-
uni þeim, er tíðkuðust jafnvel á Vao. En Maleluila! Hann
horfði ásökunaraugum á Martin. Og það, sem verra var:
eS «á á Martin, að tvær grimur voru að renna á hann.
Alll af var ég til trafala!
Með rökk rinu tók að heyrast i trumbum hlökkumann-
anna i kjarrskóginum. Síra Prin benti okkur úl um kofa-
gluggann og sáum við þá menn á gægjum i rjóðurjaðr-
nuun með andlitin svo afskræmd af skurði og mann-
vonzku, að varla varð við þá kannazt sem menn.
»Hvað er það, scm þeir liafa í miðsnesinu?“ hvíslaði
eg i æsingu.
»Bein,“ svaraði síra Prin. „Mannsbein.“
Martin dró mig frá glugganum. „Elskan,“ sagði hann,
”eg held cg treysti mér eklci til að taka þig til Malekula.
Mér lijá sira Prin er þér óhætt.“
Nú var mér lokið. Sérhver liræðsluögn í mér brann í
el(h reiði minnar. „Farir þú, Martin Johnson,“ sagði ég,
5!ler ég með þér. Til hvers heldurðu, að ég hafi farið i
Þessa för með þér?“
J^EESSAÐUR presturinn léði okkur 28 feta hvalveiða-
bát, menntan fimm hraustum Vao-piltum. Snemma
uæsta morguns bárum við myndavélarnar og söluvarn-
'nginn í skútuna, drógum upp seglkríli hennar og stefnd-
U]n lil Malekida.
^ ið lögðum að landi í Tanemarou-vík, þar sem glamp-
andi gulur sandur aðgreindi kjarrskóginn frá fjörunni,
°g piltarnir tóku nú að hera varningínn upp úr bátnum.
Myndavélunum trúðum við ekki öðrum fvrir en sjálfum
°kkur.
Allt i einu kom villimaður í Ijós fram úr skógarþykkn-
‘nu: kolsvartur, ótrúlega skítugur, með kámað liár og
Moreflis skegg, bein í gegnum miðsnesið, og nakinn, að
"ndantekinni mittisskýlu úr blaðtrefjum skrúfupálma.