Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 50

Hann ávarpaði okknr og talaði með kokhljóðum, líkt og
liann væri að kúgast, en hið furðulega var, að hann krydd-
aði ræðu sína ensku: „Svei niér, herra! Maginn ég á, g'eng-
ur of mikið.“ Og' hann hnoðaði á sér kviðinn nieð hönd-
unum.
Ég leit nú á Martin hálfhissa. Við höfðum komið lil
Malekula með þessum líka litlu aðvörunum um báltryllta
villimenn, og rekumst þá á ensku-emj andi vesaling með
kveisusting! Við liristumst af niðurbældum lilátri. Ég opn-
aði skrínuna okkar og tólc úr henni nokkrar cascara-töfl-
ur. Martin hóf nú fræðilegt erindi á fingramáli eða ein-
hverju þess liáttar um það, að taka nokkuð af þeim með
sólsetri og afganginn með næstu sólaruppkomu. Blökku-
maðurinn hlustaði með athygli og gleypti þær síðan all-
ar í einu.
Á meðan höfðu nokkrir aðrir blökkumenn komið út
úr skógarþykkninu, álíka hroðalegir í úlliti, en þó að er
virlist meinlausir. Martin gerði nú kvikmyndavélina sína
tillækilega, og virtust þeir ekkert hafa við það að atliuga,
er þeir höfðu litið snöggvast á liana.
Blökkumennirnir létu dæluna ganga og Martin, sem
skildi svolítið í skollaþýzku þeirra, sagði: „Þeir eru að
tala um, að höfðingi þeirra sé inni í kjarrskoginum. Ef
við gætum náð honum á kvikmynd, mvndi það borga
allan ferðakostnaðinn.“
„Ég ætla að taka svolílið af varningi, til að sýna hon-
um,“ sagði ég eins kæruleysislega og ég gat. Ég tók til
tóbak og bómullarefni og lagði tafarlaust á stað.
„Bíddu, Osa! Ég get þetta ekki. Ekki með þér. Ég kem
aftur til ykkar á morgun.“ Ég hélt nú samt áfram. „.Tæja
])á — bíddu samt eftir mér,“ kallaði hann þá.
Við fórum nú saman inn í skógarþvkknið með þrem-
ur af piltum okkar og hrökkluðumst þar áfram eftir
dimmum stíg, sem var allur í svaði og slepjugum viðar-
tágum. Um stund þrengdi vatnsmettuð hitasvækjan að
okkur, eins og hún ætlaði að kæfa okkur. Þá kom að
bröttum hliðum með runnum og seigum tágum. Ég hvgg
48
JÖRD