Jörð - 01.04.1941, Qupperneq 56

koma þeirra var orðin liæglát og virðingarfull. Hinsveg-
ar var augljóst, að þeir væntu sér þó einhvers í viðbót.
Við eftirgrennslan kom það í ljós, að þeir vonuðust eftir
tóbaki að launum fyrir að horfa á myndina.
Nagapate l)auð okkur að koma í þorpið sitt og dvöld-
um við nú vikutíma í ríki lians með 29 förunautum, vel
vopnum búnum, og voru meðal þeirra þrír hvítir menn.
Og náði Martin mörgu af háttum þeirra og siðum á kvik-
mynd. Eftir það könnuðum við mánuðum saman strend-
ur Malekula-eyjar úr skipum okkar, og smáeyjar í ná-
grenni hennar. Smámsaman náðum við merku safni af
siðum hinna frumstæðu íbúa. Við rákumst á hausaskelja-
stað, og við sáum stúlkukind, sem æpti frávita af kvöl,
því að fótleggurinn á henni hafði verið bundinn upp að
glóandi steini, sem látinn var í hnésbótina, og nam hæll-
inn við þjóið. Eiginmaður hennar hafði sem sé keypt hana
hæsta verði, fyrir 20 svin, en hún hafði hlaupizt á burt
hvað eftir annað. Einhverju sinni bar okkur þar að, sem
haldin var veizla kringum bál, er yfir hengu partar af
mannslílcama.
Þegar við böfðum dvalið átta mánuði meðal villimanna,
er voru gegnsósa af skít og löngun í mannakét, var komið
i mig svo mikið óyndi, að mér lá við að sleppa mér. Ég
vildi heim — til fólksins míns og þeirra hluta, sem ég
hafði alizt upp við —- eðli mitt heimtaði heitt vatn og
sápu! Martin leið ekkert betur.
Þegar til kom, þurftum við þó ekki nema nokkurra
mánaða sigurför með kvikmynd okkar „Mannætur í Milda-
hafi“, til þess að finna okkur knúð til að leggja upp í
Borneó-leiðangur að kvikmynda hausasafnarana þar, á-
samt villidýrum og frumskógum. Að því búnu vorum
við tekin inn í félag landkönnuða og einn þeirra, hinn
frægi náttúrufræðingur og myndhöggvari Carl Akely, for-
stöðumaður náttúrugripasafnsins mikla, beindi nú áhuga
mannsins míns á nýja braut: Víðtæka kvikmyndun villi-
dýra í þeirra eiginlegu heimkynnum.
En það er nú önnur saga að segja frá því.
54
JÖKD