Jörð - 01.04.1941, Blaðsíða 58
sagt, að lioldveikin væri hryllilegur sjúkdómur, og þar
að auki smitandi, en ég mátti ekki bregðast mömmu
minni, sem myndi treysta því, að staðfesting mín á skírn-
arheitinu væri ekki aðeins játning með vörunum, heldur
fylgdi hugurinn með og lijartað.
Ég herti þvi upp hugann og skundaði til konunnar, sem
bjó i litlum, hrörlegum torfhæ. Að vísu hafði ég lalsverð-
ar hjartslátt, en var þó sæmilega örugg, er ég drap á
dyr, en enginn virtist veita því eftirtekt, svo ég opnaði
djænar og fór inn. í baðstofu-kytrunni lá sjúklingurinn
í rúmfleti, á heydýnu með heykodda undir liöfðinu, þvi
eins og liún sagði: „Það þýðir ekki að láta mig liafa al-
mennileg rúmföt; þau hara grotna í sundur.“
Ég sá, þó að skuggsýnt væri þarna inni, að andlit henn-
ar var bólgið, augun döpur, og öll var hún fyrirgengileg
að sjá. Þegar ég hafði talað nokkur orð við hana, rétti
ég henni peningana, hálffeimin og utan við mig. Varð
hún mjög glöð við og kvaðst nú geta keypt sér mjólk
langa-lengi. „Ég bið Guð að launa þér þetta góðverk. Nú
líta ekki margir inn til mín. Það eru flestir hræddir við
mig, sem von er.“
Meðaumkun og hræðsla toguðust á í hjarta mínu; mig
langaði til að vera góð við hana, svo ég laut niður að
henni og strauk um vanga hennar. En þá fór konan að
gráta. Hún fáhnaði með bækluðum höndunum eftir hendi
minni og sagði: „Nú gafstu mér miklu stærri gjöf en pen-
ingana, þó að góðir væru. Það er orðið langt siðan nokk-
ur hefir snert við mér ótilkvaddur.“
Síðan kvöddumst við með alúð; ég fór heim — og
brenndi finu hönzkunum mínum, sem ég hafði verið svo
lireykin af. Mér þótti það vissara, því að ég hafði notað
þá, meðan á heimsókninni stóð.
Næsta dag sendi móðir mín konunni sængurfatnað, svo
að hún þyrfti ekki að liggja á lieydýnu. Ég gat þá laum-
að dúnsvæflinum mínum i pokann, svo enginn sá. Það
liðu mörg ár, áður en ég eignaðist dúnsvæfil aftur, en
hvað átti ég að gera með hann, ekki var ég veik.“
56
JÖRÐ