Jörð - 01.04.1941, Side 120
Páll ísólfsson:
ÞANKAR
I - ALÞÝÐUSÖNGUR
ÞAÐ HEFIR LÖNGUM verið sagt um Islendinga, að
þeir væru óvenjulega sönghneigðir, og sumir halda
þvi fram, að þeir séu mjög músíkalskir. En um
það eru þó víst skiptar skoðanir. Ef dæma má eftir ferða-
lögum í bílum, þar sem allt ætlar af göflunum að ganga
af hinum fræga íslenzka hilsöng, mætti virðast, að söng-
áhugi sá, sem þar kemur i ljós, benti eindregið i áttina
til þess, að Islendingar væru músíkalskasta þjóð i heimi.
En ef dæma skal t. d. eftir aðsókn á góða tónleika, sem
þó oft eru á boðstólum liér, þá verður stundum annað
upp á teningnum.
Mér þykir nú líklegt, að íslendingar séu svona rétt i
meðallagi, livað þetta snertir; livorki verri né betri en
aðrar þjóðir. Þetta þykir sumum ef til vill hart, eins og
t. d. þeim, sem með fyllstu alvörugefni varpa fram þeirri
spurningu, livort við Islendingar séum ekki i raun og veru
lang-gáfaðasta þjóðin í heimi, -—• a. m. k. í tiltölu við
fólksfjölda! (sbr. 3. heftir þessa ágæta tímarits). En hvað
sem því líður, þá er það víst, að meun syngja hér mjög
upp og ofan vel, enda þótt oft sé mikið sungið, við öll
möguleg (og kannski stundum ómöguleg) tækifæri.
Eg er þannig gerður, að enda þótt söngur reyni oft
á þolinmæði mína, þá þykir mér sarnt mjög vænt um
sönggleðina hjá fólki. Hún sýnir, að fólkið þráir að syngja
og að söngurinn veitir því gleði, sem það öðlast ekki á
annan hátt.
En þá er spurningin þessi: Þykir Islendingum yfir-
leitt gaman að syngja? Því má víst svara játandi og
neitandi. Ég þekki fjölda marga, sem syngja af lijart-
ans lyst, hvenær sem tækifæri gefst, og aðra þekki ég,
sem ekki mega heyra nefndan alþýðusöng, hvað þá að
118 jöru