Jörð - 01.04.1941, Side 121

þeir taki þátt í honum, en vilja aðeins lieyra það allra
fínasta, sem völ er á, eins og t. d. Tómásarkórinn i Leip-
zig, dómkórinn i Berlín, Gigli, Stefanó Islandi, og svo
kórinn, sem þeir syngja sjálfir i. Þessir menn halda þvi
sennilega fram, að þeir séu músikalskari en hinir, sem
alltaf eru að gala, og má vel vera, að svo sé. Ég held samt,
að það sé svona upp og ofan, og vil ég þó á engan hátt
gera lítið úr vandlátum músiksmekk. Það ætti ekki að
sitja á mér að gera það.
Gleðin er talin til hins hezta og dýrmætasta, sem til
er; og það er margt sem veitt getur gleði. Sumir tala
um saklausa gleði, og svo kvað vera til einhver önnur
tegund af gleði, segja þeir, sem kunna að flokka hlutina.
Sú gleði, sem hefir í för með sér timburmenn i einhverri
mynd, er óholl. En sú gleði, sem engin eftirköst hefir, en
gefur mönnum nýjan þrótt og nýja lífskrafta, er lioll.
Og það er víst, að sönggleðin er holl; söngurinn liressir
undann og gefur sálinni næringu og nýjan þrótt.
Stjórnmálamaðurinn frægi, Lloyd George, sagðist oft
þafa byrjað daginn með því að syngja sálma, þegar hann
átti við mikla örðugleika að stríða, sem forsætisráðherra
Eretaveldis á heimsstyrjaldarárunum. Og hann sagði, að
það hefði ávallt hjálpað sér til að leysa úr vandamálunum.
^g trúi því, að þetta sé bókstaflega satt.
Gildi alþýðlegs söngs er ekki listrænt. Það er ekki sann-
gjarnt, að gera harðar kröfur til alþýðusöngs, fremur en
td almenns safnaðarsöngs í kirkjum. Fegurð slíks söngs
er í þvi fólgin, að allir syngi með, liver með sinu nefi.
Það er haft eftir hinum fræga erkihiskup Svia, Söder-
þlom, að hann hafi eitt sinn sagt, þegar hann heyrði gamla
kcmu syngja falskt í kirkjunni: „Guði sé lof; liún syng-
Ur falslct.“ Hann gladdist með konunni vegna ]>ess, að
Þún söng af innri hjartans þörf, enda þótt hún ætti erfitt
^að að halda laginu.
Þetta er hið rétta hugarfar gagnvart alþýðlegum söng
°g lýsir meiri skilning og gáfum, en vart verður hjá þeim
^ði rnörgu, sem bíða með óþreyju eftir háa C-inu hjá
JÖRD jjg